Michel Beekman - Op vaderlandse bodem

vrijdag 19 juli 2019

Zondag 14 juli 2019. Er hebben al heel wat weekstukken het daglicht gezien op diverse plaatsen in Europa en Azië. Echter vandaag volgens mij een primeur, een weekstuk getypt in Nederland vanuit Landsmeer. Mijn tijdelijk onderkomen voordat volgende week afgereisd wordt naar het Zuid Limburgse Partij Wittem. Waar vandaan overigens al vele weekstukken de digitale snelweg opgeslingerd werden.

Terug dus op vaderlandse bodem en dat betekent ook terug in de duivenwereld, de wereld die mij zo vertrouwd was. En bij “thuiskomst” nog steeds is. Een wereld of beter gezegd wereldje dat steeds meer in brand komt te staan. Iets dat mij in Maleisië al duidelijk werd, maar eenmaal op vaderlandse bodem onder echte duivenmensen werd dit nog eens onderstreept.

Dit wordt dan ook een scherp weekstuk. Van sommige lezers die overigens zelf nog nooit iets positiefs aan de sport hebben bijgedragen mag het niet gezegd worden maar de meeste bestuurders maken er op dit moment een puinhoop van of hebben dit de afgelopen maanden en jaren gedaan. Ook een aantal zogenaamde kopstukken binnen onze sport spelen hierin een twijfelachtige rol.

Waar wil uw schrijver heen. De sport is te ver afgedreven van de basis, “als hobby met duiven spelen”. Het moet gewoon makkelijker, simpeler en vooral beter. Met meer aandacht voor de vluchten en minder voor alle mogelijk toekomstige zaken. De toekomst is belangrijk maar “het nu” mag zeker niet uit het oog verloren worden. Dit laatste lijkt wel een beetje het geval te zijn.

Alle rampzalig of extreem traag verlopen vluchten van de afgelopen weken hadden namelijk voorkomen kunnen worden als er niet zo dogmatisch vastgehouden zou zijn aan afstandscriteria, aan mythes over de kracht van duiven, lossingen in de kustregio’s met Zuidoostelijke wind, etc.

Nog erger is dat het landelijke bestuur de problemen niet beperkt maar juist vergroot. Zo werd het de afdelingen 5 en 6 vorige week verboden om korter bij te gaan lossen. Er diende in het kader van de sectorvlucht gevlogen te worden vanaf het te verre Argenton! Een duidelijke reden voor dit absurde gedrag dat als beleid verkocht wordt is nergens gepubliceerd. Vermoedelijk iets als “internationaal prestige” of kilometers in het kader van één of andere internationale competitie. Of gewoon is het haantjesgedrag om goede sier te maken tijdens (internationale) bijeenkomsten.

Die te grote afstanden was Iets dat de afdelingsbestuurders overigens ook wel afgelopen winter hadden kunnen inzien bij het opstellen van het vliegprogramma. Al dan niet gevoed door inmiddels vertrokken adviseurs regeerde bij het vaststellen van het vliegprogramma wat mij betreft de grootheidswaanzin. Niet zozeer overigens qua aantal vluchten maar qua te vliegen afstanden.

Duiven kunnen veel maar zijn geen machines. Bovendien is de windrichting niet vooraf vast te stellen wanneer een vliegprogramma opgeteld wordt. Het is namelijk vooral de wind die bepaald hoe zwaar het programma is.

Tot een paar jaar geleden hadden we “het geluk” dat er hoofdzakelijk Westelijke winden stonden in de periode dat de Dagfond en ook de Overnachtfond werden vervlogen. Alles leek mogelijk. De nieuwe wonderduiven leken alles aan te kunnen. Dagfondconcoursen sloten extreem vlot en meerdere vluchten met afstand van 650 tot 750 kilometer (en voor de achterhand nog verder) leken geen enkel probleem meer. Op de overnachtfond werden zelfs hele ingewikkelde rekenmethoden in het leven geroepen om het nachtvliegen “eerlijker” te maken.

Echter de afgelopen seizoenen doet het ogenschijnlijk veranderende klimaat de duivensport tegen een aantal beperkingen aanlopen. Hoge temperaturen zorgen voor veel storingen in de lucht en ook de windrichting met veel Noord en Oost zorgt ervoor dat de superduiven van een aantal jaar geleden op eens minder super blijken te zijn. Dat wil zeggen hun beperkingen kennen. Wekelijks 6 tot 10 uur of meer onderweg (en op de overnachtfond meer dan 24-30 uur) blijkt een beetje te veel van het goede.

Zeker in het geval dat er door menselijk falen ook nog eens aangeslagen boksers van deze duiven gemaakt worden. Een duif die van een vlucht een dag werk heeft op thuis te komen komt de volgende vlucht op de meeste hokken minder fris aan de start. Als deze cyclus zich een aantal weken herhaalt is de koek vervolgens op. Zeker als de weergoden ook bij tijd en wijlen de roet in het eten door de hemelsluizen te openen of mist of andere moeilijkheden op te werpen.

Wat is dan de oplossing?

Het is in mijn mening heel simpel. De vluchten moeten “makkelijker”. Vitesse tussen 130 en 250 kilometer. Het aantal vluchten kent op de Vitesse geen beperkingen. Een duif kan iedere week met gemak deze afstanden vliegen. Midfond maximaal 400 kilometer en niet meer dan 6 of 7 vluchten per jaar. Dagfond 3 vluchten tot 550 kilometer en 3 vluchten tot 625 kilometer. De overnachtfond zou terug moeten naar 3 Middag en 3 ochtendlossingen. Wellicht niet zo zeer door de verliezen maar door het zware verloop en de mede hierdoor ongelofelijk lage deelname.

Met de jongen duiven moeten er voldoende instapmogelijkheden zijn. De eerste 3 weken zouden niet moeten tellen voor de punten en er moet zeker niet in de grote groepen gelost worden. De afstand zou de eerste drie weken niet groter moeten zijn dan 125/150 kilometer.

Daarnaast zouden bij alle categorieën voldoende aftrekvluchten moeten zijn. Minimaal 2 per categorie. Hierdoor kunnen duiven eens thuisgehouden worden en/of is er ook ruimte voor andere verplichtingen tijden het seizoen.

Bij extreem weer zoals Zuidoosten wind moeten de vluchten gewoon afgelast worden. Ook bij temperaturen ruim boven de 30 graden. Duiven zijn geen machines en aan mythes hebben we niets. Sommigen dwazen bezig(d)en gezegden als “postduiven moet je hebben en geen postzegels” maar zij beseffen of beseften niet dat anderen niet dezelfde kwaliteit op de hokken hebben/hadden. Als ze zelf al die kwaliteit op de hokken hebben/hadden.

Bovenstaande zal wel enigszins aanschoppen tegen de tere ziel van enkele duivenmelkers. Melkers die klagen als een vlucht wordt afgelast maar vervolgens net zo hard klagen als een vlucht uitloopt op een drama. Een vlucht niet vervliegen is namelijk geen ramp zoals men ten onrechte doet voorkomen. Lege broedhokken en bovenal een slechte PR zijn dit wel! Het eerste leidt tot liefhebbers die stoppen en het tweede brengt de sport in diskrediet!

De rol van de bestuurder is om één en ander te faciliteren en bovendien om de duivenmelkers tegen zichzelf te beschermen. Ook dienen ze zich met de als maar oprukkende overheid/politiek bezig te houden. De PR die richting uit is stukken belangrijker dan allerlei kul in het kader van de FCI of welke internationale organisatie dan ook. Het enige dat van belang is in internationaal kader is het behouden van goede relaties met de buurlanden of beter met de landen waar de duiven gelost worden.

Bestuurders moeten dus geen ijdeltuiten zijn met eigen hemelbestormende agenda’s maar realisten die met beide voeten op de grond staan. Een soort “vakministers” die weten waar ze over praten en geen gladde praters die na een paar jaar weer van het toneel verdwijnen. Wellicht moeten we gewoon over naar betaalde functionarissen die de belangrijkste taken uitvoeren.

Natuurlijk is uw schrijver “geen vreemde in Jeruzalem” dus bekend met het feit dat bovenstaande in de praktijk weerbarstiger is dan op papier. De boodschap is echter simpel: het moet makkelijker en simpeler!

DE VLUCHTEN:

Deze verliepen wellicht beter dan op grond van de weersvoorspellingen verwacht werd maar bleken toch verre van eenvoudig. Zoals als wel vaker werden er door mij duiven opgewacht in Reeuwijk. Immers letten is leuker als er veel (vroege) duiven vallen. De vroege duiven vielen ook daadwerkelijk al bleken in de uitslag de jongen iets minder goed dan de ouden. Ook qua percentage. Tijdens het wachten hadden we gek genoeg een totaal ander gevoel. De jongen leken top en de ouden moeizaam. In de uitslag was het dus echter een beetje omgedraaid.

In Noord Holland vloog men vanuit Pont St. Maxence en Duffel. Beide vluchten verliepen een beetje moeizaam. Opvallend is bijvoorbeeld dat op de Midfondvlucht het concours een stuk langer open staat dan op een vergelijkbare vlucht in Zuid Holland.

De zege op Pont werd opgeëist door Henk Westerink uit Abcoude. Henk die vroeger de bijnaam Henk Westenwind had pakte ze ouderwets goed. De wind hielp een handje maar de supertopper van weleer toonde eens te meer aan dat er nog altijd rekening met hem moet worden gehouden. Zijn winnaar vloog bovendien maar liefst 14 mpm los op de rest van de 4068 concurrenten. De winnaars per kring.

Kring 1: Udo – Duijn, Heiloo – 1133 mpm

Kring 2: R. Bos, Volendam – 1152 mpm

Kring 3: Frank Rodenburg, Uitgeest – 1142 mpm

Kring 4: Cor Buis Jr, Aalsmeer – 1155 mpm

Kring 5: Henk Westerink, Abcoude – 1169 mpm

Op Duffel vielen de vroegste jonge duif in Bovenkerk bij Cees van Lammeren, een andere topmelker die al honderd jaar mee gaat. Vlot ging het niet maar wederom had het bestuur veel geluk met de windrichting. Massaal los op korte afstanden is niet mijn ding en zal het ook nooit worden. De winnaars per kring en per CC.

Kring 1: