De duiven-dialoog met sportvriend Harry – deel 2

Sungai Buloh, 22 september 2022

Ha Harry,

Het seizoen ging inderdaad uit als de bekende nachtkaars. Ik kan je gevoelens als ex-super-fanatieke duivenmelker wel begrijpen. Ook voor mij kon het seizoen nooit lang genoeg duren. Zeker wanneer de duiven goed liepen. Het op het laatste moment afgelasten van een vlucht is dan ook ronduit teleurstellend. Mede omdat er in Zuid-Holland normaal gesproken wel genoeg duiven op de been te brengen zijn. En anders hadden er vanuit Noord-Holland vermoedelijk ook nog wel wat deelname geweest als de attractievlucht in “sectorverband” gehouden was. Waar een wil is, is een weg, maar die wil was er ogenschijnlijk niet, zoals je ook al schreef.

Overigens denk ik dat er ook zonder concrete attractieprijzen wel deelgenomen zou worden. Om de duiven te leren of simpelweg voor de aardigheid. Dat laatste is namelijk de voornaamste reden dat de meeste deelnemers aan vluchten deelnemen. “Je hebt duiven en die wil je zien thuiskomen van een vlucht”. Winnen is er voor de meeste liefhebbers niet bij en toch hebben (en houden) de meesten er aardigheid in. Diezelfde groep zal je overigens ook niet horen als er een vlucht, al dan niet onverwacht, wordt afgelast. Ze halen hun schouders op en gaan over tot de orde van de dag.

Deze groep, en dit is de overgrote meerderheid, zal zich ook niet druk maken over de geringe afstanden en/of het geringe aantal vluchten met twee nachten mand. Ze zien wel hoe het verloopt in het volgende jaar. “Wie dan leeft, wie dan zorgt”. Met een beetje gelukt zwabberen de onervaren jaarlingen de eerste vluchten naar huis en als er zich dan naar enkele vluchten een talentje aandient is dat mooi meegenomen. Gebeurt dit niet, dan halen ze de schouders op en zien wel weer hoe het verder gaat. Er is immers altijd weer een volgend seizoen.

Dit is een hele andere beleving dan de jouwe (en ooit de mijne). De groep met een beleving zoals wij die kennen/kenden is echter helemaal niet zo groot. Hooguit vijfentwintig procent van de melkers wil de onderste steen boven halen om te presteren. En dan zit ik nog aan de hoge kant, omdat ik de groep meereken die denkt dat ze de onderste steen naar boven halen om te presteren. Deze laatste groep doet er namelijk vooral alles aan met hun mond. Over wat er echt voor nodig is hebben ze geen flauw benul. Dit is ook de groep die op Facebook en andere podia het hardste brult.

Maar goed ik dwaal af. Je schreef veel over het vliegprogramma en daarover heb ik ook al onnoemelijk vaak geschreven. Als afdeling en bond doe je het nooit goed, bovendien moet de afstemming goed plaatsvinden. Persoonlijk vind ik daarom dat de losplaatsen centraal bepaald moeten worden en niet meer door de afdelingen. Een initiatief om losplaatsen te zoeken zoals jij beschrijft is lovenswaardig maar lost maar een deel van de problemen op.

In mijn ogen is het daarom een taak van het landelijke bestuur. Zij zouden in overleg met de Belgische en Franse bond moeten komen tot een aantal losplaatsen waarop alle afdelingen zouden lossen. In mei 2014 (!) schreef ik er al een artikel/column over voor het toenmalige duivenblad TOPWINGS (wat nooit een groot succes werd en een kort leven beschoren was). Of het ooit geplaatst werd weet ik niet meer, en veel vrienden zal ik er destijds niet mee gemaakt hebben. Hieronder de belangrijkste passages:

Bovenstaande problemen nemen niet weg dat er rond de losplaatsen in het algemeen een groot probleem is ontstaan. Het is simpelweg niet meer van deze tijd om zomaar op een parkeerplaats of de openbare weg, vaak een landweggetje tussen de akkers, te lossen. Anno 2014 wordt het meer dan duidelijk dat er schreeuwend behoefte is aan een beleid rond losplaatsen. Tot op heden is van enig beleid vanuit Veenendaal niets te merken/terug te vinden. Hoogste tijd om deze lacune eens op te vullen, want zo kunnen we letterlijk niet blijven lossen!

Wat moet er dan gebeuren? We moeten zorgen voor eigen losplaatsen! Een oud plan dat nooit is uitgewerkt maar wat nu wel opgepoetst dient te worden. Het voert te ver in een column van iets meer dan 1000 woorden mijn idee exact te verwoorden maar het komt neer op de onderstaande hoofdlijnen.

In Nederland is de NPO vooralsnog baas in eigen buik, echter in België en Frankrijk zullen we losplaatsen moeten verwerven. Kopen, maar waarschijnlijk huren of pachten. Door middel van een heffing op een in te korven duif zal aan voldoende middelen moeten worden gekomen om bijvoorbeeld drie losplaatsen in België te huren (twee aan de Westlijn / Midden lijn en één aan de Oost lijn) en vijf in Frankrijk (twee ten Noorden van Parijs en drie ten Zuiden van Parijs. Eén van deze drie losplaatsen dient dan voor de marathonvluchten).

Geld voor de romantische en nostalgische gedachten om wekelijks vanaf een ander station te spelen is er niet meer. Dit betekent per onderdeel twee stations, voor Noordelijker gelegen afdelingen op de korte vluchten wellicht drie omdat deze afdelingen ook nog één of misschien zelfs meerdere losplaatsen in Nederland kunnen programmeren. In een verdere toekomst zou dit zelfs kunnen leiden tot een enkel station voor de dagfond. De deelname en de frequentie van het bezoek aan de betreffende losplaats moeten namelijk wel een beetje in relatie staan tot de kosten.

De consequentie is ook dat enige regulering op de losplaats noodzakelijk is. De losplaatsmanager zal zijn intrede doen want de terreinen die aangeworven dienen te worden zullen niet allen alle vrachtwagens tezamen kunnen bergen. Men dient bij grote aantallen duivencontainers te verzamelen in de nabijheid van de losplaats (maximaal 5 minuten rijtijd tot losplaats) en kort voor de geplande lostijd op te rijden naar lossingslocatie. De losplaatsmanager moet dan zorgdragen voor een goede gang van zaken. Ook zou hij de persoon moeten zijn die samen met de wedvluchtleiding van de NPO de diverse lostijdstippen bepaalt.

Er is dus nog veel te regelen voordat bovenstaande beleid werkelijkheid kan worden. Een belangrijk aspect hiervan is de financiering. Voor iedere duif die wordt ingemand dient de liefhebber €0,10 losplaats-heffing te bepalen. Op basis van 150.000 duiven per week en 20 weken per jaar is er een bedrag van €300.000, – per jaar beschikbaar. D.w.z. een bedrag van €50.000 tot €25.000 euro per losplaats afhankelijk van de grote van de losplaats en de frequentie waarin die wordt aangedaan. In werkelijkheid is het aantal duiven en het aantal vluchtweekeinden, alsmede midweekse vluchten, de komende jaren nog veel hoger dus zal er nog wat extra budgetruimte zijn.

Wellicht is er zelfs nog samenwerking te zoeken met de Belgische, Britse en Duitse Bonden die met dezelfde problemen kampen. Het wordt misschien iets betaalbaarder en makkelijker te organiseren. Wel zullen de bestuurders dan iets moeten gaan doen. Uit hun ivoren toren komen en doen waarvoor ze feitelijk zijn aangesteld, beleid maken en uitvoeren!

Anno 2022, acht jaar later, zijn we nog geen meter opgeschoten en is er van echt beleid ook nog steeds geen sprake. Het blijft pappen en nathouden en hopen op de goedertierenheid van een paar Belgen en/of Fransen.

Zelf zit ik echter inmiddels alweer 5 jaar in Maleisië dus ik zal de koe niet meer bij de horens vatten. Echter als je echt veranderingen teweeg wilt brengen zul jij dit wel ZELF moeten doen. Of tenminste op gang brengen. Ik ben dan ook benieuwd welke ideeën je hebt over het vliegprogramma en/of de losplaatsproblematiek?

Tenslotte over de klankbordgroep die ik vorige keer aanstipte. Dit moet niet al te zwaar opgetuigd worden want voordat je het weet gaat zo’n groep weer een heel eigen leven leidden. Ik dacht daarom meer aan een groep liefhebbers die individueel geconsulteerd worden over bepaalde zaken. Mij mogen ze altijd bellen. Eigen belang is mij nu namelijk totaal vreemd.

Goed om te lezen dat je met de duiven alweer volop bezig bent met komend seizoen. Dit begint immers de dag nadat het seizoen is afgelopen. Iets dat menigeen nog weleens vergeet.

Ik lees je weer,

Groetjes,

Michel

Capelle aan den Ijssel, 18 september 2022

Ha Michel,

Inmiddels heb je kunnen lezen dat het seizoen voor mij in een sof eindigde. Ik had de duiven graag nog een keer een test van 400 km + gegeven. Ik schreef dat ze dit jaar maximaal 364 km hedden gehad, zelfs daar vergiste ik me in dat was 337 km. Uiteindelijk ging het helemaal niet door met als reden , het weer en te weinig animo. Tuurlijk het weer zag er niet geweldig uit, maar als je achteraf naar de vluchten in 2 en 3 kijkt zijn die prima verlopen. En daar hebben de jongen in ieder geval ook direct ervaring opgedaan met regen, dat hebben die van ons nog niet gezien. Tevens waren er daar in beide afdelingen rond de 4000 duiven mee, waarom doen ze daar wel mee en bij ons niet? Ik zie dat als bestuurlijke en vervoerstechnische “onwil” om iets van deze vlucht te maken. Als je een “Attractie” vlucht organiseert maar niemand weet wat de prijzen zijn, wat is deze benaming dan waard.

Overigens is het de vraag hoeveel liefhebbers zich in 5 druk maken over dit gebrek aan gevlogen kilometers. Ik sprak gisteren een oud- medebestuurder, die gaf ook al aan dat het gros van de liefhebbers dit allemaal gelaten over zich heen laten komen. Die zijn waarschijnlijk blij met het feit dat de verliezen beperkt zijn en ze eens een jaar door kunnen selecteren. Zonder zich blijkbaar te realiseren dat de klap dan waarschijnlijk volgend jaar komt.

Dat brengt me dan direct bij het vliegprogramma. Hier zitten we nog 2 jaar aan vast, echter ik hoop echt dat er landelijk gekeken gaat worden naar de jonge duivenvluchten. Overigens is de oplossing daar niet zo lastig, voor de eerste officiële 100 km vlucht zitten er 2 momenten waarop er “trainingen” op het programma staan. In 5 zijn die allebei niet doorgegaan op zaterdag, terwijl andere afdelingen toen al 2 keer een containervlucht hadden. Als we dat komend jaar in 5 wel doen los je 2 problemen op. Ten eerste ga je meer vluchten en kilometers maken met de jongen, ten tweede sta je dan niet zo dicht op de andere afdelingen de eerste weken. Jarenlang hebben wij als 5 geen last gehad van andere afdelingen omdat wij al veel verder stonden qua kilometers. Dus in mijn ogen een win-win situatie.

Het argument dat er te weinig losplaatsen zijn is deels waar, toch ga ik met wat hulp op zoek naar losplaatsen rond de 400 km (hart afdeling). Zo denk ik dat Melun nog steeds een goede optie voor ons is aan het einde van het seizoen, omdat ook wij dan met maximaal 2 trailers jonge duiven op die plek staan.

Ook het vliegprogramma ga ik een invulling geven waar in mijn ogen iedereen mee uit de voeten zou moeten kunnen. Niets doen en commentaar leveren vanaf de zijlijn is voor mij geen optie. Hoewel ik daar overigens wel tegen een leuk probleem aan loop. In ons samenspel is het bestuur opgestapt, de vraag is dus of ik als lid op een of andere manier nog invloed kan uitoefenen op de beleidskeuzes die gemaakt gaan worden, ik betwijfel dat ten zeerste.

Tot slot, toen ik destijds bezig was met het vormgeven van een nieuw NPO bestuur heb ik al voorgesteld om een klankbordcommissie aan te stellen. Die zou dan een onafhankelijke rol krijgen tussen de afdelingen en het bestuur. Deze commissie zou niet alleen als klankbord voor afdelingen en NPO bestuur fungeren maar ook voor de leden, bij voorkeur via een sectie-achtige constructie. Ik heb destijds een gekende marathon man uit Noord Holland gevraagd of hij daar samen met o.a. mijn persoontje in wilde gaan zitten. Het NPO bestuur zag hier echter niets in omdat zij van mening waren dat een goede en transparante relatie met de afdelingen onderdeel moest uitmaken van hun toekomstig ordentelijk besturen. Daar valt weinig tegenin te brengen, toch denk ik dat nog steeds dat zo`n klankbordcommissie een meerwaarde zou kunnen zijn. Overigens fungeer ik nog regelmatig als klankbord, zo ga ik binnenkort op bezoek bij een gekende ZLU speler uit onze afdeling om eens een boom op te zetten over de toekomst van de ZLU/NPO. Helemaal niet mijn spelletje, maar voor de toekomst van de duivensport in zijn breedte ontzettend belangrijk, dus ook voor mij.

Thuis zijn alle duiven inmiddels gescheiden, de oude zijn geselecteerd, de jongen mogen eerst uitruien. De kweekduiven zitten weer in hun jaarlijkse gezondheidsprogramma en een eerste kweek planning is inmiddels gemaakt. De eerste hokbezoeken zijn al in kaart gebracht en 1 oktober is de uitreiking van de Golden classis, dus ik kom m’n tijd wel weer door

Tot horens!

Groetjes

Harry

• Vorige
• Volgende