Zondag 3 juli. De tijd vliegt. Ik schrijf het regelmatig en misschien wel te vaak. Echter deze keer lijkt de tijd echt gevlogen te zijn. Bij het verschijnen van het vorige weekstuk was ik nog in Sungai Buloh en daar bevind ik mij ondertussen weer. In de tussentijd was ik echter respectievelijk in Weesp. Partij en in Reeuwijk plus op nog veel meer plaatsen.

Juist ja de Nederlandse vakantie zit er weer op en inmiddels is de dagelijkse routine weer opgepakt. Dus ook de hoogste tijd om weer eens wat mijmeringen en/of hersenspinsels de digitale snelweg op te slingeren.

Na het vorige weekstuk zijn we inmiddels alweer twee dagfondvluchten, twee Midfondvluchten, twee Vitessevluchten, twee marathonlossingen en twee ZLU-ochtendlossingen verder. Het seizoen trekt in razende vaart aan ons voorbij.

Letterlijk ook want het waren allemaal vluchten met wind mee, vluchten die in de regel voor spoedig tot zeer voorspoedig verliepen. Helaas hadden de dagfondvluchten van afgelopen zondag een moeizaam verloop voor de afdelingen die besloten hadden om erg Westelijk lossen. Doordat de wind uit richtingen tussen Zuidoost en Zuid blies, kwamen de duiven vroeg op de kust en dus boven zee. Hetgeen helaas altijd tot slachtoffers leidt.

Vroeger werd dit altijd als verliezerspraat aangemerkt, maar inmiddels hebben een aantal jaren GPS-tracks wel aangetoond dat lossen met een aflandige wind onomstotelijk leidt tot duiven boven zee. Met alle gevolgen vandien. Indien er (te) dicht op de kust gelost wordt, wordt dit risico alleen nog maar groter zoals de vlucht vanuit Le Mans bewees.

Echter ook op de Midfondvluchten vanuit Parijs en omgeving bleek gisteren weer dat de duiven volop de kust en de zee opzochten. Iets dat zelfs op de vlucht vanuit Bordeaux gebeurde. Een vlucht die an sich prima verliep maar toch een track met een duif in Engeland opleverde.

Wellicht was deze duif niet maatgevend voor het verloop van de vlucht maar ik denk toch dat er komende winter eens iets gedaan zou moeten worden met de bevindingen die de GPS-tracks opleveren. Een GPS-duif vliegt immers zelden of nooit alleen en de koers is vaak representatief voor grote groepen. Daarnaast toonden de tracks ook aan dat de duiven van de Oostelijke afdelingen wel heel erg vaak zeer Westelijke koersen aanhouden. Zelfs bij een W in de wind. Al bij al is het mijns inziens hoog tijd voor nieuw beleid.

Vooralsnog is het oorverdovend stil vanuit Papendal, maar naar mijn bescheiden mening zouden de bestuurders hun ogen niet moeten sluiten voor de bevindingen. Tenminste zouden zij de WOWD kunnen verzoeken om een grootschalig onderzoek te doen naar de vluchtlijnen die duiven kiezen.

Moeilijk is dit onderzoek zeker niet. Koop vijfenvijftig setjes van vijf ringen en vraag vijf, goed spelende en wekelijks inkorvende liefhebbers per afdelingen of ze gedurende een seizoen wekelijks drie duiven willen voorzien van een tracker. Per week krijg je dan plusminus honderdvijftig tracks als het een beetje meezit. Op jaarbasis zijn dit er dan grofweg vijfenveertighonderd. Als je dan ook nog met de leverancier praat over het verkrijgen van de data zodat een grondige analyse mogelijk is, weet je binnen een jaar exact hoe de duiven vliegen. Bij elke omstandigheid.

Aan de kosten kan het nauwelijks liggen want bij een prijs van €500 per setje zou deze operatie zo’n €27.500 euro kosten. Er zijn grotere bedragen voor een minder goed doel “verbrand”. Als je het voor de overnachtfond ook nog wilt weten loopt dit bedrag wat hoger op. Uit iedere sector vijf liefhebbers zou betekenden dat er nog twintig setjes (€10.000) bijkomen. Maar dan weet je ook daadwerkelijk alles.

Een kleinigheidje is nog wel dat je dan nog bereidwillige liefhebbers moet weten te vinden. Tot op heden is dit namelijk de achilleshiel. Veel liefhebbers willen niet een paar “puntenduifjes” offeren om in het kader van het algemeen belang de trek van de duiven daadwerkelijk in kaart te brengen.

De duiven met een GPS-ring om hun poot lijken namelijk vooral op langere vluchten wel enige hinder te ondervinden. Al is dit voor iedere duif verschillend. Bij sommige duiven zie je niet of nauwelijks verschil in de prestaties.

Maar goed, bovenstaande heb ik wel vaker gesuggereerd en nog nooit is er iets meegedaan. Echter een sport die door de buitenwacht zo onder het vergrootglas wordt gelegd, dient naar mijn bescheiden mening het belangrijkste onderdeel van haar bestaansrecht zo nauwkeurig mogelijk te onderzoeken. Om dit bestaansrecht ook voor de toekomst te verzekeren. Door onderbouwd beleid over het belangrijkste aspect; de vluchten en het vluchtverloop. En niet door borrelpraat en andere verouderde aannames.

OP EIGEN HONK

Keerden we dus op dinsdag tegen het eind van de middag weer terug na achttien heerlijke dagen in Nederland. Na een verschrikkelijke vliegreis overigens. Mijn vader omschreef vliegen in het verleden altijd als “modern veevervoer” en inmiddels is hier geen woord meer aan gelogen. Vooral Schiphol spande de kroon, nergens was het zo slecht als daar. Het inchecken was een totaal drama met een totale wachttijd van 1:45 uur. Alleen om de bagage kwijt te raken. Hierna volgde nog een uurtje om door de security te komen. En dat alles hutje op mutje, alsof Covid nooit bestaan heeft en niet aan een nieuwe opmars bezig is.

De slechte ervaringen om de terugreis deden gelukkig niets af aan de geweldige vakantie die we hadden. Mooi weer en geweldige appartementen in Weesp (De Overhorn nabij Fort Uitermeer), Sondel (Âlde Bakhûs), Partij-Wittem (bij duivenmelker Harry van Wersch) en in Reeuwijk (Landal). Bij vrijwel alle appartementen kregen we bovendien een upgrade. Iets wat ook gold voor de huurauto. Dit werd uiteindelijk een Kia Xceed nadat ik een Corsa-achtige besteld had. Lekker, maar merkwaardig want je zou denken dat je het aantal te verhuren auto’s afstemt op de reserveringen.

Ook het gezelschap was geweldig. Na bijna drie jaar familie en vrienden niet gezien te hebben, genoten we hier volop van. Het leidde tot een drukke agenda, met veel etentjes buiten te duur. In de regel erg lekker, maar wel een beetje aan de prijs. Zeker als je Maleisische standaard inmiddels gewend bent. Voor mijn vriendin was het vooral de eerste dagen heel erg wennen aan het Nederlandse prijspeil.

Naast bezoeken en afspraken aan/met familie en vrienden bezochten we nog veel plaatsen in Nederland en daarbuiten. In chronologische volgorde waren dit voor een korter of langer bezoek, al dan niet in het kader van een bezoek aan een terras, eetgelegenheid of toeristische bezienswaardigheid: Weesp, Alkmaar, Zandvoort, Aalsmeer, Loosdrecht, Naarden, Muiden, Duivendrecht, Diemen, Amsterdam, Enkhuizen, Volendam, Landsmeer, Utrecht, Sondel, Lemmer, Sloten, Hindelopen, Stavoren, Oude Mirdum, Sneek, Sint Nicolaasga, Partij-Wittem, Vaals, Monschau (D), Teuge, Luik (B), Margraten, Gulpen, Epen, Maastricht, Aken (D), Valkenburg, Vijlen, Sittard, Kinderdijk, Reeuwijk, Gouda, Kudelstaart en Rotterdam.

Door bovenstaande drukke agenda kwam er van het bezoeken van duivenmelkers niet veel terecht. Natuurlijk speurde ik overal naar hokken en vertelde ik in iedere windstreek een duivenanekdote aan mijn vriendin. Echter een hok, vanbinnen, zag ik zelden.

Slechts in Partij kwam ik dat werkelijk in een duivenhok. Op de schitterende carréboerderij is het altijd goed toeven en doordat de hokken zo dichtbij staan is het onvermijdelijk om daar als (ex) duivenmelker niet enige tijd door te brengen. Daarnaast is het altijd leuk kletsen met Harry van Wersch. Harry heeft wat mij betreft soms unieke ideeën hoe duiven te houden en dit maakt het extra aantrekkelijk er een tijdje over te kletsen.

De enige keer dat ik daadwerkelijk duiven zag thuiskomen van een vlucht was op de laatste zaterdag in Reeuwijk. Natuurlijk lette ik bij vriend Willem, wiens duiven na een gedwongen pauze van vijf weken eindelijk weer aan de bak mochten.

Het was of ik niet bijna drie jaar was weggeweest. De gesprekken met Willem en maat Wiebren waren als vanouds, evenals de koffie met de stroopwafel. Alleen waren de duiven na de gedwongen stilstand nog wat roestig want ze waren wat later dan gewoonlijk. Roest die deze zaterdag, 2 juli, ogenschijnlijk alweer geheel verdwenen was, want Willem speelde alweer de eerste in Gouwe en IJssel. Aanvankelijk zou ik ook nog de aankomsten van de uitgestelde vlucht vanuit Le Mans bekijken maar een vroege lossing deed dit niet in mijn schema passen.

Al bij al vloog de tijd, ondanks de lange dagen die we maakten. Eén bezoek sprong er echter uit. Dat was het bezoek aan het Prinses Máxima Centrum. Geheel onverwacht belandde ik daar omdat Hans Bruns van de firma Habru mij benaderde om de overhandiging van de cheque bij te wonen. Het werd een indrukwekkend bezoek waarover ik onderstaand verslag schreef voor het Spoor der Kampioenen en waarvan ik niet weet of het geplaatst is. Vandaar dat ik het hieronder maar even plaats.

De duivensport laat zich weer van zijn goede kant zien

Zaterdag 18 juni 2022. De duivensport heeft uw verslaggever al op vele plaatsen in het binnen-en buitenland gebracht. Echter het onverwachte bezoek van afgelopen dinsdag aan het Prinses Maxima Centrum in Utrecht zal mij nog lang bijblijven. Samen met nog vijf andere duivenmelkers (Bert Bloemert, William Geurtz (GPS), Fred van Pareen, Jaap Schut, Michel Verweij en Rien Weijers) mocht ik getuige zijn van het overhandigen van een cheque ter waarde van €23.250 door Hans Bruns van de firma Habru aan de stichting die fondsen werft voor het Prinses Maxima Centrum.

Het Prinses Máxima Centrum is het landelijke centrum ter bestrijding van kinderkanker in Nederland. Jaarlijks krijgen ongeveer 600 kinderen in Nederland kanker. Nog steeds overlijdt één op de vier kinderen met kanker aan deze ziekte. Daarom namen ouders en zorgprofessionals meer dan tien jaar geleden het initiatief voor één nationaal kinderoncologisch centrum. Dat initiatief is uitgemond in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie.

Een uniek centrum waar alle hoog complexe zorg en research voor kinderen met kanker bij elkaar komt. In het Prinses Máxima Centrum is alle hoog complexe zorg en research van de kinderoncologie geconcentreerd. Het Prinses Máxima Centrum heeft als missie: ieder kind met kanker genezen, met optimale kwaliteit van leven. Waarbij nauwe samenwerking tussen zorg en research zal leiden tot meer genezing van kinderen met kanker. Met minder nadelige effecten op latere leeftijd.

Het Prinses Máxima Centrum begon in het najaar van 2014 als eigen organisatie met het verlenen van zorg aan kinderen met bepaalde vormen van kanker. In 2016 startte de research onder de vlag van het Prinses Máxima Centrum. In 2016 begon ook de bouw van het centrum tegenover het WKZ in Utrecht. Op 18 mei 2018 werd het nieuwe gebouw in gebruik genomen door de naamgeefster van het centrum en konden de eerste patiënten behandeld worden.

De initiatiefnemer van de inzameling voor het goede doel is al sinds jaar en dag Hans Bruns van de firma Habru Duivensport. Hans organiseert ieder jaar in de maand oktober een open dag in zijn bedrijf. Rond het forum, dat daar tot aan de uitbraak van de Covid-19, jaarlijks werd gehouden werd ook altijd een actie voor het goede doel opgetuigd. Om iets bij te dragen aan de samenleving en de kankerbestrijding in het bijzonder. Iets dat kleinschalig begon maar dat de laatste jaren steeds groter is geworden en in feite misschien wel belangrijker is geworden dan het forum an sich.

Zoals ook afgelopen winter weer bleek, want wederom zonder de open dag werd in eendrachtige samenwerking met een groot aantal andere partijen (Bergh in het zadel, GPS-Auctions, duivenvervoer.nl, Hooymans Pigeons, Improvisiontext en Pigeon Pixels) plus een groot aantal topspelers uit binnen- en buitenland het goede doel door Hans Bruns en zijn kompanen niet in de steek gelaten. Middels de contacten van Hans, door de samenwerking van alle eerdergenoemde partijen en de bereidwillige schenkers en kopers kon het prachtige bedrag van €23.250 bij elkaar gebracht worden.

Een bedrag dat op dinsdag 14 juni aan de vertegenwoordigers van het PMC overhandigd kon worden. Hiertoe was een programma van een kleine 1,5 uur opgetuigd. Na een vriendelijke ontvangst volgde een korte presentatie door de dames van de fondsenwerving, Marijn Brummelhuis en Renske Leyenaar. Ze vertelden de achtergronden van de werking van het PMC. Hierna volgde een korte, nadere uitleg door de COO van het PMC, Rob Pieters. Pieters, een wereldwijd vermaard kinderoncoloog, verhaalde kort maar inspirerend en indrukwekkend over zijn werk en beweegredenen. Plus die van zijn enorme staf die zich bezighoudt met de genezing van Kinderkanker.

Na deze introductie volgde een korte rondleiding door het centrum, waarbij goed te zien was dat de kwaliteit van het leven van de patiëntjes hoog in het vaandel staat. Zo zagen we een schooltje voor de patiëntjes plus diverse zeer professionele ontspannings- en speelruimten.

Aan het eind van de rondleiding kon uiteindelijk de cheque overhandigd worden aan één van de behandelend geneesheren. Dr. Marc Bierings had zich even los kunnen maken van zijn spreekuur om de cheque in ontvangst te kunnen nemen. Hij benadrukte hoe verguldt hij was met de schenking en hoe belangrijk externe fondsenwerving is voor het doen van research.

Al bij al een indrukwekkende middag waarbij de duivensport zich weer van zijn goede kant liet zien.

Partij Wittem, Michel Beekman

• Vorige
• Volgende