- vrijdag 23 juli 2021
Voor mij vraagt een bijna blanco beeldscherm om gevuld te worden. De woorden komen vandaag echter een beetje moeilijker dan op andere zondagen. Wellicht zit het in het feit dat ik weer eens een klein rondje om de golfbaan gelopen heb en ik iets vermoeider dan gebruikelijk achter de laptop plaatsnam.
Out of the blue werd gisteren de zogenaamde “Enhanced movement control order” (EMCO) namelijk ingeruild voor de iets vrijere “movement control onder” (MCO 1.0), met als belangrijkste verschil dat wandelen weer is toegestaan evenals het boodschappen doen met twee personen.
Dit laatste werd gisteren direct in de praktijk gebracht en het eerste dus vanmorgen of beter gezegd om 13:30 uur. Dit is zo ongeveer het heetste moment van de dag en dan is het lopen van een rondje over een enigszins glooiend terrein toch geen meevaller. Zelfs als dit maar een minuut of veertig is. Mijn conditie is er het laatste jaar zeker niet beter op geworden. Daarnaast is het aantal kilo’s zo ongeveer rechtevenredig toegenomen ten opzichte van de afgenomen conditie. Zodra de winkels openen zal ik toch echt eens een hometrainer gaan aanschaffen want veel slechter moet de conditie niet worden.
Een goede conditie hadden ook de jonge duiven nodig die gisteren hun eerste of tweede wedvlucht afwerkten. Een Noordenwind was ideaal voor degenen die hun junioren in een superconditie hadden ingekorfd. En voor de duiven met voldoende trainingskilometer in de vleugels. Bij degenen waar er iets aan haperde of waar de trainingsvluchtjes onvoldoende waren afgewerkt, werd het een zeer taai vluchtje. Gelukkig was de afstand nog gering en het weer vandaag (zondag) ook goed dus zullen er nog genoeg jonge duiven vandaag het hok bereikt hebben.
Wel lijkt het mij verstandig voldoende aandacht aan de achterblijvers te besteden. Qua herstel, qua voeding en qua darmwerking. De GPS-tracks van de trainingsvluchtjes die liefhebbers zelf hielden toonden al aan dat achterblijvers ongelooflijke afstanden afleggen. Vaak een veelvoud van de oorspronkelijk geprogrammeerde afstand. Ze gaan dan erg diep en goed herstellen is dan een absolute must. Is een jonge duif onvoldoende hersteld dan zal hij net als een aangeslagen bokser weer snel acht tellen rust krijgen of zelfs helemaal knock-out gaan op een eerstvolgende (zware) vlucht.
Ook is het voor sommige liefhebbers misschien zaak om de witte jas eens op te zoeken. In sommige afdelingen hebben de jonge duiven al drie keer in de mand gezeten en zoals iedereen weet is daar de infectiedruk niet bepaald laag gedurende de eerste weken van het seizoen. Als de prestaties dan een duidelijk dalende lijn vertonen kan een medische check up zeker geen kwaad. De kunst is om dit niet te laat in het seizoen te doen. Nu zijn de afstanden nog kort en is de impact van een kuurtje of een capsule nog niet te groot.
Negatieve teneur op Facebook – Overigens viel mij op dat de teneur op Facebook wel heel erg negatief was deze week. Het is wel vaker niet helemaal “himmelhoch jauchzend” maar deze week was het wel helemaal “zum Tode betrübt”. Misschien weegt het seizoen niet alleen bij de duiven maar ook bij de liefhebbers.
Zo was er erg veel kritiek op het feit dat de NPO de ringenprijs verhoogd heeft voor bestellingen boven de honderd ringen. Iets waar ik geen enkele moeite mee zou hebben als ik nog duiven gehad zou hebben. Immers als je meer dan 100 jongen kunt houden zijn de meerkosten van een paar extra ringen ook niet van doorslaggevend belang. Bovendien is het ook in de normale maatschappij zo dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.
Ook was er veel kritiek op de organisatie van de vlucht vanuit Barcelona. Zowel de lossingsdag (zondag en niet vrijdag) als het lossingstijdstip (6:45 uur en niet 9:00 of 10:00 uur) moesten het ontgelden. Als niet specialist maar intensief volger kan ik de kritiek goed begrijpen. Het lijkt erop dat de nieuwe organisatoren niet echt oog hebben voor de Nederlandse belangen. Om het mild te verwoorden. Nog minder dan de oude organisatoren ben ik geneigd om te zeggen.
Vermoedelijk is de Nederlandse vinger in de pap (de ZLU) niet actief genoeg, te klein of wordt er in het geheel geen rekening mee gehouden. Het resultaat was/is dat er sportief slechts op nationaal niveau serieus gespeeld kon worden. Niet dat dit erg is want de internationale prijzen zijn toch maar voor een heel select groepje weggelegd en dit jaar is het kampioenschap door het ontbreken van St. Vincent in het ZLU-programma toch zo ongeveer totaal onmogelijk.
Maar toch rijst dan de vraag rijst waarom nog moet worden aangesloten bij de Belgische inrichters? Zou het niet beter zijn deze vluchten gewoon zelf te organiseren? Ook dit thema kwam op Facebook uitgebreid aan de orde en ook hier buitelden de voor- en tegenstanders als vanzelfsprekend weer vanouds over elkaar heen.
Persoonlijk denk ik dat deze vluchten gewoon door de NPO georganiseerd moeten worden en niet door een attractiecommissie uit het Zuiden des lands die afhankelijk is van enkele commerciële partijen uit België. Een commissie die toch ook nooit helemaal los lijkt te komen van haar lokale wortels. Natuurlijk is er ook op de NPO genoeg aan te merken maar voetballen kun je in Nederland officieel ook alleen maar onder de vlag van de KNVB en zo zou het in mijn ogen in de duivensport ook moeten zijn.
Niks geen kleine specialistische organisatie maar gewoon onderdeel van de landelijke bond. Wellicht met een speciale portefeuillehouder in het bestuur van de NPO die de belangen van de marathonmannen goed behartigd. Al besef ik dat dit geen sinecure is want het iedereen in Marathonland naar het zin maken is natuurlijk een illusie. Hiervoor zijn de verschillen in afstand, cultuur en al wat dies meer zij veel te groot.
Andere zaken die deze week opvielen waren daarnaast de vele berichten over de verliezen met de jonge duiven, het geklaag over de vliegprogramma’s in de diverse afdelingen, de niet te stoppen discussie over het voer in de mand, het ontslag van een door de liefhebbers zeer gewaardeerde convoyeur, etc., etc. Te veel om over te schrijven eigenlijk, dus doe ik dit maar niet.
Een laatste zaak waar echter niet omheen gegaan kan worden, zelf als schrijver in den verre, was de impact van de enorme wateroverlast in de Euregio. Limburg kwam er ten opzichte van de omliggende gebieden in België en vooral Duitsland nog relatief goed vanaf. “Slechts” materiele schade en geen tientallen doden door aardverschuivingen of ingestorte huizen. Echter de aanblik van de verwoestingen deed bijna onwerkelijk aan. Iets uit Midden-Amerika of Westelijk Azië maar niet iets uit het kloppend hart van West-Europa.
In Limburg was er dus “gelukkig” enkel materiele schade, echter de direct getroffen mensen zullen hier zonder twijfel anders in staan. Je hele huis zou maar zijn ondergelopen. Of je winkel of je restaurant. Met alle gevolgen van dien. Alles naar de knoppen dat in vele jaren is/was opgebouwd.
Om nog maar te zwijgen over het noodlot dat een enkele duivenmelker trof. Een hok op zijn kop in het water is een zeer trieste aanblik. Op zo’n moment blijkt echter ook wel weer de saamhorigheid van de community die ik maar duivenland noem. Het aantal steunbetuigingen op Facebook was ongekend. Ook boden veel melkers duiven aan aan de getroffen collega’s. Vermoedelijk zal er hier en daar ook nog wel een (bonnen)verkoop georganiseerd worden om middelen te generen voor de getroffen liefhebbers. Kortom op Facebook is het niet alleen negativiteit wat de klok slaat.
Wat naar mijn bescheiden mening overigens wel een beetje vreemd overkwam was dat de afdeling Limburg gewoon haar concoursen liet doorgaan. Natuurlijk is slechts een enkele liefhebber direct getroffen maar toch had het in mijn ogen van enige vorm van piëteit getuigd als de vluchten geen doorgang hadden gevonden. Maar wie ben ik?
OP EIGEN HONK
Zijn de beperkingen zoals hierboven al geschreven een ietsje verlicht. Zeer verrassend want de cijfers waren afgelopen week slechter dan ooit. Veel veranderen doet het echter niet. De activiteiten buitens huis worden nog altijd tot een minimum beperkt. Gelukkig is er veel sport op TV en bieden de sociale media zoals Facebook en Twitter alsmede diverse nieuwssites voldoende afleiding en vooral leesvoer.
Voor het overige proberen we te genieten van goed en lekker eten aangezien dit zo ongeveer het enige goede is dat nog resteert van het goede leven in Maleisië. Met als nadeel natuurlijk wel die reeds al eerder gememoreerde kilo’s.
Aangezien er verder geen nieuws is laat ik het maar hierbij voor deze editie.
Tot een volgende keer,
Michel Beekman
