Jos Nijman
- woensdag 29 april 2020
Hoe lang zal hetnog duren voordat we weer eens samen gezellig bij mekaar kunnen zitten.
Schouder aan schouder en zonder angst op een besmetting.
De gesteldheid van de mensen wordt door het coronadanig op de proef gesteld.
Omdat ze niet meerkunnendoen zo als ze dat normaal waren te doen.
Het virus dat rukt iedereen uit het normale ritme.
Als dit nog lang gaat duren dan dringen onzekerheid en angst zich bij de mensen op.
Op de loer liggen nu al depressies. Het houvast wat de mensen hebben begint te wankelen.
Hun leven is nu verandert in een chaos.
Alles staat haaks op wat ze normaal deden met gevolg dat ze zich geen raadweten.
Het doel en streven wat velen hadden is volledig weg.
Die het nieuws goed volgt die zal begrepen hebben dathet een groot probleem is om goed met de situatie om gaan.
Met veel interesse zien we uit naar het moment dat er een middel is uitgevonden tegen het virus.
De geleerden van het Leids Universitair Medisch Centrum zwoegen dag en nacht in hun laboratorium om medicijnen en vaccins tegen het coronavirus te vinden.
Met de hoop dat dit spoedig zal zijn zullen we ondertussen nog vele regels in acht moeten nemen.
Een andere keus hebben we helaas niet.
Voorde oudere mensen, en vooral demensen die in de verzorging en de verpleeghuizen wonen, komt de norm om afstandte houden, hard aan.
Het spaarzame verzet voor deze mensen bestaat immers uit de bezoekjes van hun kinderen en of andere familieleden en bekenden.
Nu de deuren van dietehuizen op slot zijn voor de bezoekers worden die oude en zieke mensen erg gestraft.
Maof Pais bijvoorbeeldjarig en nu kunnen weer niet naar toe om ze te feliciteren wordt geklaagd.
Dat wreekt en doet pijn.
De kinderen staan nu buiten voor het raam naar hunte zwaaien en gebaren te maken.
Met bloemen en tranende ogen.
Binnen achter het raam zit dan een eenzaam mens diedoor het virusniet meer even met hun geliefden ’n feestje kan bouwen.
De corona die laat niet toe dat ze dat laatste geluk in hun leven nu niet mogen proeven.
Bedroevender kan het niet meer. Voor de mensen die op hogere etages wonen isdat nog erger.
Die zijn hoegenaamd helemaal afgesloten van de wereld.
Toch wist men hier iets op te vinden.
Gisteren tijdens mijn kleine wandeling zag ik dat.
Met een hoogwerker, een machine die wel tot 20 meter hoog gaat, wist een familie hun moeder, op het balkon van vier hoog in het bejaardenhuis te bereiken.
Uiteraard op afstand. Beurtelings ging de kooi van de hoogwerker met een nazaaterinomhoog om met die ouder een praatje te maken en hun moed in te spreken.
Sommige die zongen ‘Lang zal ze leven in Gloria’.
Maar toch, die vorm van bezoek bleef voelen als half werk.
Als zwemmen zonder water! Ik stond er bijen keek er naar.
Ik zag menige van die familieleden van emotie vol schieten.
Het greep me aan. Hoe moet dat verder? Corona is een sluipmoordenaar.
Je ziet het niet, je hoort het niet, je weet het niet, maar het is er wel.
Je ziet tachtigplussers met bosjes omvallen. Het is een ‘hot item’.
Dat decoronacrisis een gouden tijd voor de journalistiekis dat ligt er dubbel en dik op.
De kranten hebben het bijna over niets andersmeer.
Over sport is niks meer te schrijven omdat dit niet meer wordt beoefent.Misschien < heel voorzichtig gezegd, weer na 28 april?
Pie.
