Stug volhouden is dan het devies. Duiven hebben laten zien aanleg te hebben voor de vluchten van de lange adem, het toegepaste systeem van verzorgen, voeren en trainen is al vaak succesvol geweest met vroege prijzen en goede prijspercentages.
Eén grote verandering dit jaar bleek niet zo goed uit te pakken. Ik had in een paar artikelen gelezen op diverse websites dat er hokken zijn die alleen duivinnen op het nest spelen. Op zo'n afdeling zaten dan geen doffers. Iedere melker weet dat duivinnen makkelijk met elkaar aanparen, mits de omstandigheden daar toe uitnodigen.
Niet zo moeilijk. Je doet de duivinnen op het vlieghok zonder doffers, kunnen er twee keer zo veel duivinnen in, broedhokken open, nestschalen erin en wat nestmateriaal. Partytime!
Dat lukt inderdaad vrij gemakkelijk, al blijken er duivinnen absoluut niet van de vrouwenliefde te zijn. Er viel mij na een paar vitessevluchten in het voorjaar al wel iets anders op. Normaal vallen de duivinnen als straaljagers op het hok, ook als ze op het nest worden gespeeld. Dat is als ze thuiskomen van een vlucht. Nu viel op dat ze vaak bleven draaien, zenuwachtig, onvoldoende drang naar nest en bak. Je ziet dit vaak bij jaarlingen als ze thuiskomen van de eerste vluchten. Na wat routine is dat dan over, nu bleef het, ook bij oudere duivinnen.
Ik wilde toch graag dit systeem proberen dus bleef ik stug volhouden. Limoges kwam wat te vroeg misschien, hoewel de duiven in orde waren. St. Vincent werd een farce. 3 duivinnen mee die hun sporen al hadden verdiend en in goede conditie. Helaas niet eentje op de thuisbasis terug........
De zondagochtend was het in het Noorden nog klokken voor de laatste prijsduiven, ondertussen heb ik overdacht wat ik de afgelopen 3 maanden had gezien op het vlieghok. Zo rond half elf die zondagochtend, nadat ik de ergste teleurstelling had weten weg te zetten, kwam het juiste woord boven drijven. Dynamiek. Er is te weinig dynamiek in het hok. Geen vervelende doffers die duivinnen achterna zitten waar ze niet mee zijn gekoppeld. Geen steelse pogingen tot landje pik, of nestbakken veroveren. Favoriet spel van sommige doffers. De duivinnen kunnen elkaar wel flink op de kop zitten, maar territorium uitbreiden, proberen nog even buiten de pot te piesen, nee, dat niet. Precies wat er miste.
Diezelfde zondagochtend op de rem getrapt. Doffers uit de nestbakken van de kwekers gepakt. De jongen die er lagen konden ook wel door de kweek duivinnen worden grootgebracht. Na een paar dagen begonnen zich wat koppels te vormen, andere duivinnen weerstonden de charmes en bleven aan elkaar gepaard. Maar, het begon weer te leven in het hok! Het weekend van Perigueux niet mee gedaan, ook niet op de vitesse met de jaarlingen. De duivinnen kwamen weer op eitjes en waren klaar om getest te worden. De midfondvlucht van dat weekend liet al een mooi resultaat zien. Duifje bij de 1e 10 in de club, maar nog belangrijker, ze vielen het hok weer aan. Ze durfden weer als een streep te "vallen" en vlot binnen te lopen, hun plekje met verve op te eisen.
Het goede gevoel bij de baas kwam ook weer terug. Met goede moed werd er gekorfd voor Cahors, een hele zware editie, op maandag werd er reglementair afgeslagen in het NIC. Eén duifje thuis, had ik mij dan toch weer vergist, of werden we geklopt op waarde?
De dinsdag meteen weer gekorfd, de laatste 3 beschikbare overjarige duivinnen werden ingezet op Dax, alleen om de afstand (bijna 1170 km) al een klassieker. Het werd een harde met kopwind, fris, buien op het traject, hoewel er geen fronten waren om te doorkruisen. Iets waar de duiven van mijn hok een broertje dood aan lijken te hebben. Tegelijkertijd werd er ook ingezet op de laatste midfondvlucht van het jaar, daar moesten de jaarlingen het nog eens laten zien.
Wim, onvolprezen Wim, had de duiven voor Dax ingekorfd. Na het inkorven kwam hij klok en mand terugbrengen met de woorden: "ze waren mooier dan die van mij, dat moet wel goed gaan dit weekend". Samen nog even de midfond duifjes bekeken. Wim was vol lof over de gezondheid van de dieren en de conditie. Klasse was zijn omschrijving.
Zaterdagochtend vroeg op. Bezoek uit België zou er komen. Marc had een bonnetje van mij gekocht via internet, zich afvragend hoe ik toch aan die goede uitslagen kwam, tenminste lokaal dan. Dat waren toch afstanden en omstandigheden waar onze duiven doorheen moeten. Ik had voor hem 4 jongen geringd, ook nog twee doffers klaargezet, gewoon, omdat ik het bijzonder vind dat iemand 4 uren gaat rijden om bij mij duiven te halen. Ook Klaas kwam voorbij, niet met het beloofde jong, maar wel met gebak. En of ik maar even een vroege wilde pakken, om het seizoen weer goed te maken. Marc vertelde dat hij op zijn rit naar het noorden veel buien was tegengekomen. Hoe ongerust kan je worden.
Zaterdagmiddag, alles op de hokken is klaar. In het zuiden vallen de duiven van Dax beter dan dat er de laatste weken werd geklokt. Eind van de middag moest het maar gaan gebeuren.
De eerste meldingen. Gerard Koopman pakt in sector 4 weer de vroegsten, fenomenaal die man. Auke Rekker doet weer van zich spreken met de 6de NPO, iets zuidelijker hebben Bos, Pander, Brinkman en Wittebol ook al gepakt. Niet de minsten, when the going gets though, the though get going.
Ik zet mijn tweede klok klaar, de midfond duiven moeten ook nog vallen, zo rond de klok van 6, laat gelost, vlak achter de Ardennen.
Vera roept, of ik alvast wil eten, nog een beetje vroeg, maar dan was er vanavond tijd om rustig duiven te klokken. Ik loop naar binnen, naar mijn vaste stekje aan de eettafel, naar rechts kijk ik zo naar het hok. Uitkijkpost bij uitstek.
"English Pie", heerlijk zijn de eerste happen, wel erg warm. Ik neem nog een hap, verbrand mijn mond bijna als ik een flits op het hok zie vallen. "Duif!" roep ik als ik naar buiten storm. Onderweg al gezien dat het de "063" is, die donkere, 3de getekende, ze doet het dus toch, pas één duifje gemeld in het NIC.
De "063" loopt vlot binnen, de tijd op de klok afgelezen en Simon, onze meldpost gebeld. Ik word gefeliciteerd, "Gelukkig weer eens eentje vroeg John, mocht wel weer eens, ze zeiden met inkorven al dat ze mooi waren!", ik bedank Simon en ga aan mijn belrondje beginnen, na nog even naar de "063" te hebben gekeken.
Ik bel Wim, hij is blij voor mij en de duif die het zo goed had gedaan. Daarna wordt Bram nog gebeld, andere maat die altijd voor je klaar staat. Hans wordt geappt, hij is de kweker van de "063". Ik wil ook mijn eten nog binnen werken, dat is gelukkig al aardig afgekoeld.
Twee happen verder weer een streep naar het hok. De "592" zie ik uit mijn ooghoek, 1ste getekende. Vera roept me nog na: "Alweer één?" Het duurt even voor ze binnen is, maar na een andere duif als lokker te hebben gebruikt lukt het. Weer Simon aan de telefoon, 3de melding op dat moment. "Ik zet hem erbij op de meldsite!" Na de duif nog eens te hebben gecheckt, Wim nog eens gebeld, hij is de kweker van de "592". Op het moment dat we bellen valt er bij Wim ook één. Ze lijken vlot door te komen.
De English Pie is ondertussen koud, maar kan wel lekker vlug naar binnen worden geschoven. Weer een streep op het hok. "Van de midfond!" roep ik. Het is de "780", ook eentje van Wim, halfzusje van de "592". Cor gebeld, concoursleider van de club. Zijn vrouw schrijft de melding op, papier nog niet bij de hand. Eerste melding, maar even wachten, er kan verderop nog iets vallen. Ik zit in de club en het NIC op de voorhand.
Uiteindelijk vanaf Dax 2de en 4de in het NIC, met een 19de en 27ste stek in de afdeling. Eindelijk weer een resultaat. Op de midfond 1ste in de club en 10de in de "Kuststrook", het CCG. Ook in de afdeling nog dik binnen de 1:10, wat niet vaak gebeurd op zo'n vlucht bij mij. De duiven waren dus echt dik in orde.
Later op de avond schrijf ik op Facebook dat in 45 minuten een heel seizoen wordt goedgemaakt. Niet helemaal waar natuurlijk, het verlies van goede duiven zal zich de komende jaren nog laten voelen, daar kweek je er nooit teveel van. Toch geeft zo'n zaterdag de burger weer moed. De belangrijkste bijzaak in mijn leven houd me veel meer bezig dan goed voor me is.
De lessen van dit seizoen zijn hard, maar dat geldt voor veel liefhebbers als ik om mij heen hoor. 2019, niet echt mijn seizoen.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
