- maandag 18 februari 2019
Misschien een rare manier om een blog te beginnen. Een blog over oorlog en geweld, over vernietiging en massa executies. Toch doe ik dat.
Het komt door wat ik op de tv zag, een aantal donderdagavonden na elkaar. Het programma wordt gemaakt door iemand die in het Midden-Oosten is geboren, maar in Nederland opgroeide en carrière maakt. Een open persoon, de arabische taal machtig en iemand met gevoel. Een goede mix om te kunnen laten zien wat je wilt, mensen gaan je dan vertrouwen.
Hij maakte een reis door het Midden-Oosten, het gebied waar zijn wortels liggen en ging kijken wat al die roerige jaren hebben gedaan met de verschillende landen. Voor diegenen die regelmatig naar de nieuwsuitzendingen kijken zal het geen verrassing zijn wat er te zien was. Afhankelijk van hoe lang er geen onrust of oorlog was geweest in een gebied, zie je mensen opkrabbelen, hun leven herpakken, de pijn verwerken of verbijten, vooral zie je dat ze proberen door te gaan. Vergeet niet, in die landen is een overheid niet goed in staat voor je te zorgen. Mooi om te zien, maar ik kreeg zo'n onbestemd gevoel.
Dat gevoel explodeerde bijna toen ik de laatste twee afleveringen bekeek. Syrië en Irak werden aangedaan, de gebieden brandden net aan niet meer, letterlijk in het kielzog van de verdringers van het Kalifaat.
Alles is daar stuk, elke stad is zo beschadigd dat het onbegonnen werk is om hier weer te leven. Maar toch, mensen zoeken wat er over is van hun bezit en gaan weer verder. De laatste aflevering was deels opgenomen in oost Mosul, ooit een bloeiende miljoenen stad aan de Tigris. De olie industrie floreerde hier.
Er komt een man in beeld die verteld over het verlies van zijn vrouw en kinderen, hij stond erbij en werd als een wonder niet getroffen door vallend puin van een inslag. Een vrouw met twee kleine kinderen staat op een puinhoop, die puinhoop was haar huis. De presentator kokhalst, duidelijk van de stank die er heerst. De vrouw verteld dat dit de ontbindende lijken zijn van IS-ers en bewoners die niet wegkonden. Alles kapot.....
Als ik aan het Midden-Oosten denk, denk ik aan heel veel verschillende duivenrassen, allerhande soorten, stuk voor stuk goed vliegend, allemaal op hun eigen manier, met hun eigen figuren in de lucht. Duiven, perfect getraind. Ze reageren precies op de vlag of de fluit die hun eigenaar hanteert. Vliegen is vliegen, naar beneden en in het hok als de baas dat wil, geen uitzonderingen. Het gebied is de bakermat van de duivenhouderij.
In de Oudheid, lang voor de Romeinen, werden er al duiven gebruikt om berichten te versturen. Werden duiven gehouden als liefhebberij, als status symbool. Op zeker moment hadden de Perzen een compleet netwerk van duiventorens, waar tussen duiven vlogen om berichten over te brengen. We praten over een periode, ruim voor onze jaartelling begon.
De duivenliefhebberij was er tot in de jaren negentig nog immens populair, overal vlogen duiven. Tot die verdomde oorlogen. Oorlogen geven niet om cultuur of geschiedenis, ze wissen en schrijven de geschiedenis opnieuw. Ondertussen is er in de bakermat niet veel meer over. Ja, in de landen die buiten schot bleven floreert vooral de postduivensport. Status en geld zijn hiermee te verdienen, ook de "normale" mensen zetten zich er voor in, het blijft niet beperkt tot wat rijken, tot een toys voor boys sport.
Vergis U niet, die duiven op die daken in al hun verscheidenheid, waren ook om wat te verdienen. Vreemde duiven vangen, van de liefhebbers om je heen, daar draait het meestal om. De gevangen duiven zijn voor de markt of voor de pan. Nut en ontspanning verenigd, zoals het ook ooit was in de Nederlandse kleindieren liefhebberij. Wij zijn er van vervreemd. Dierenwelzijn heeft hier een andere klank en vorm gekregen.
Ik wil zeker niet arrogant zijn, maar ik vind het al knap als een mede postduivenhouder weet dat de geschiedenis van de postduif ooit rond 1800 in België begon, meer dan 200 jaar geleden. De zoveelste vorm van sport en liefhebberij met duiven, net als duur vliegen, patroon en figuurvliegen(denk aan de populaire rollers), de mooie stijlen waarin de oorspronkelijke rassen zich manifesteren, de kleuren en vormen uit de sierduivenliefhebberij. Ze vinden allemaal hun oorsprong bij een wilde soort, de Rotsduif. Die Rotsduif werd onder mensen handen geëvalueerd tot wat wij nu als duiven kennen. Die evolutie was niet gebeurd als er in het Midden-Oosten niet eeuwen achtereen werd geselecteerd op eigenschappen, overgebracht zonder enkele vorm van geschrift, maar van vader op zoon, van liefhebber op liefhebber. Het is verdwenen, de duivensport in de landen die ik hier boven noemde is verworden tot een missing link.
Ik weet het, in het grote leed stelt het niets voor, maar denk er eens over na, de voorbeelden rondom de duiven is slechts één van de vele cultuuruitingen die we niet meer terug gaan vinden in die streken. Op zoek naar een nieuwe identiteit, de bestaande is weggevaagd.....
Tot de volgende!
