Gebr. Dekker
- zaterdag 07 september 2019
Het is donderdag vandaag, de vakantie zit er weer bijna op. We hebben twee weken door Denemarken en Zweden getrokken, voor het eerst dat we deze landen wat beter hebben leren kennen. De moeite waard, dat zeker. Opvallend was dat er zo weinig duiven te zien waren. Alleen in Ribe, in het zuiden van Denemarken waren wat stadsduiven te zien rond de kerk. Daarnaast was er een koppeltje te zien in het Zweedse Ystad, rondom het voormalige klooster, keurig gereguleerd, ze werden zelfs vermeld op een bord met soorten die er in en om het klooster te zien waren.
Hoe blij kan je dan zijn als je op de terugweg stopt in Flensburg, Duitsland. Net over de grens met Denemarken. Je hoeft er dan plotseling niet eens meer om te zoeken, door de hele stad zie je duiven vliegen, rondstruinen, in kleuren die je soms niet eens kunt benoemen. Als je hart dan een sprongetje maakt, tja, dan ben je een echte. Addicted for life, zeggen de Amerikanen.
 |
| Stadsduif in Flensburg |
Het was ook vlak na de klapper die we hier in Engelum meemaakten vanaf Bergerac. De stofwolken zijn gedaald, de realiteit zegt dat we weer gewoon door moeten. Nagenieten, dat wel. Dat moet ook, misschien maak je dit nooit meer mee.
De duiven waren weer keurig verzorgd door de buren, er was één noodgeval met een jong wat uit het nest was gevallen, daar was wat gespecialiseerde hulp bij nodig,Wim heeft dit keurig op kunnen lossen. Het is ook waarom ik liever geen jongen heb als ik weg ben. Complicaties komen altijd wel voor, mensen die wat minder van duiven weten komen er dan niet makkelijk uit. Gelukkig was er back-up.
De plannen voor de komende tijd? De jongen africhten. Het eerste ploegje met de witte knijpringen was al vaker weggeweest, zij moeten hun opleiding nog afronden, het tweede groepje heb ik voorzien van blauwe knijpringen, zij gaan vanaf komende week mee in de auto. Ik moet tenslotte weer gaan werken, dan gaat het weer in één moeite door. De jongen die niet meer in dat groepje passen vanwege te jong krijgen een groene knijpring. Of deze nog opgeleerd kunnen worden hangt af van omstandigheden. Het weer, de gezondheid van de jongen en verplichtingen qua werk zijn hierin leidend.
Deze dagen benut om alles op het hok weer uit de vakantiemodus en in de eigen verzorgingsmodus te zetten. Ik moet het afkloppen, maar tot nog toe heb ik over de gezondheid van de jongen dit jaar weinig te klagen. In ieder geval is er nog mogelijkheid tot en met 1 november, dan gaat de winterrust in, voor duif en baas. De oude duiven zitten al weer gescheiden en op de rust stand, ruien is het devies. Eerste vereiste voor goede prestaties is een zondagspak, wat voor het grootste deel met de rui wordt bepaald. Waar gelegenheid is zal ik de duivinnen van de vliegploeg af en toe laten vliegen. De spieren wat onderhouden voorkomt scheefvliegers in het voorjaar.
Een consequentie van het pakken van teletekst is dat er opeens heel veel mensen denken dat je ongelimiteerd bonnen kunt schenken. Ik zie daar vanaf. De reden is heel simpel: ik heb niet veel kweekkoppels, net als iedere andere liefhebber moet ik best veel jongen kweken om er een aantal over te houden die goed zullen presteren. Als ik van de kweekkoppels dan ook nog eens een deel jongen ga afstaan omdat ik verplichtingen ben aangegaan met allerlei clubs en organisaties is het einde zoek. Er komt een laat jong of een bon van de teletekst duivin te koop op de prijsuitreiking van NIC Holwerd en daarmee is het klaar. Met mijn eigen club regel ik iets anders, verder komt er niets beschikbaar. Ik blijf graag baas in eigen huis.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
