- zondag 28 oktober 2018
Wat ik hier schrijf is allemaal waar. Ongeveer dan toch. Omdat ik wel eens een naam verander, van een Nederlander een Belg maak of omgekeerd. Of van twee personen een maak. Onderstaand verhaal is echter voor de volle 100% waar. Echt gebeurd en niet eens zo lang geleden.
DOWN
Zelden heb ik me zo down gevoeld als toen. Ik heb in duivensport zo’n 20 a 30 ‘mail contacten’ heb met wie ik (vrij) regelmatig over duiven babbel. Daar zijn grote kampioenen bij, jeugdige liefhebbers en ‘gewone’. Een er van was Joke, een lerares van voor in de 30 uit het Belgische Heist. Ongeveer drie jaar geleden mailde ze voor het eerst. Het ging over erwten weet ik nog. Ze begreep maar niet wat ik tegen erwten had in voer voor jongen. Later ging het over van alles en de mails werden ook steeds persoonlijker. Wederzijds. Zo hoorde ik dat ze enig kind was en haar ouders beide iets tegen auto’s hadden. Zo’n vervuiler kwam dan ook niet in huis, dan maar op de fiets naar haar werk.
Het gezinnetje had een hechte band en met drie deden ze niets liever dan fietsen. Tot op een kwade dag het noodlot toesloeg. Moeder werd door een dronkenlap dood gereden. Door EEN AUTO nota bene. Een gebroken man en dochter achter latend.
DUIVEN
Haar vader had duiven en in duiven zocht ze zelf nu ook verzet om maar niet hele dagen aan moeder te denken en ook om pa bij te staan die het zo moeilijk had. De geschiedenis van haar dorp fascineerde haar en ook de Gebr. v d Br en Jo v d Br. Vol bewondering volgde ze elke zondag de uitslagen van ‘de broertjes’ zoals ze Marcel en Frans noemde.
Tot ze begon te klagen dat het wat minder ging. ‘Altijd moe’, zo schreef ze. Gaat wel over, dacht ik. Maar het ging niet over. Ziekte van lyme. Toen ze op een gegeven moment mailde dat ze al weken op de bank lag en niet verder kwam dan de brievenbus wist ik: Hier is iets serieus aan de hand.
PRACHTIG GEBAAR
Ik mailde Carl (v d Br) met de vraag of ik twee koppels eieren kon kopen voor iemand bij hem in de buurt. Ik zou wel eens af komen om te betalen. En ik vertelde over hun fan Joke en haar ziekte. ‘Jij betaalt niets, die mensen mogen hier gratis eieren van de beste komen halen’, zo antwoordde hij. Joke over het goede nieuws van haar idolen verteld en die zei mijn mail drie keer te hebben gelezen omdat ze haar ogen niet kon geloven.
Gratis eieren van haar idolen? Hier had ze niet van durven dromen. Enfin, na het seizoen ging vader op de fiets naar v d Br, kwam met meerdere eieren terug en hij mocht er nog komen halen. ‘Voor het eerst sinds de dood van mijn lieve moeder zag ik een lach op zijn gezicht’, zo mailde Joke.
LATER
Ze liet nog weten hoeveel er uit gekomen waren, was al aan het voor koppelen en schreef ook steeds maar weer dat ze zo moe was. Tot ik steeds minder mails kreeg en op een gegeven moment zelfs helemaal geen. Ik nam nu zelf maar het initiatief en vroeg haar tot twee keer toe hoe het met haar en de duiven ging. Geen reactie. Ik probeerde nog een keer met oud jaar. Geen reactie.
PROFITEUR?
Ik begreep er niets van. Nu had ze de eieren van de liefhebbers die ze zo bewonderde en dat was het? Had ze me gebruikt als joker? Nee, dat was niet ‘des Jokes’. Ik begreep er niets van. En wat moesten de Gebr. vd Br wel niet denken? Dat ik overdreven had en iemand van hen had laten profiteren? Hopelijk kenden ze me beter. Ik vertelde mijn vrouw over het gebeuren en ze reageerde zoals de meeste zouden doen.
‘De zoveelste die van je profiteert.’ Ze doelde daarbij vooral op de mensen die ik (veelal buitenlandse) klanten had gestuurd. In het begin zijn ze dankbaar. Tot ze menen zonder je te kunnen. Althans, velen. Stan Raeymakers waarschuwde me vroeger al voor zulke mensen.
STAN
‘Jij hebt het in je mensen groot te schrijven, maar geloof me, ik spreek uit ervaring, wat zullen velen gaan tegenvallen.’ Aldus de veel te vroeg gestorven Stan met zijn schat aan ervaring. Nog een keer zou ik het proberen. Nog een keer mailde ik hoe het met haar ging en met de v d Brande duiven, maar weer geen reactie. Ik vertelde het een clubgenoot zonder namen te noemen. ‘Ze heeft de duiven en je zal er nooit meer iets van horen’, zei die. En dat klopte. Tot ik onderstaande mail binnen kreeg van een vriend van haar vader. Ik was er kapot van.
Dag Ad,
Dit is moeilijk voor mij.
Enige tijd terug vroeg Joke S aan mij om U, één week na haar crematie, te verwittigen van haar overlijden. Na en lange en genadeloze ziekte. Joke was zo'n bijzonder iemand. Weergaloze wiskundige en uitzonderlijke heemkundige. En bovendien droeg ze de duivensport een heel warm hart toe. Dikwijls vroeg ze hoe het in Rijkevorsel ging en haar ogen fonkelden telkens weer, zeker tijdens dit voor jullie heel goed jaar.
Jarenlang was ze een stille supporter van AS, Jo(s) Van den Brande en...de gebr. Van den Brande. Door uw toedoen kreeg ze ook duiven van haar favoriete gebroeders. Reeds toen al kon ze de hokken niet meer betreden maar haar lieve vader had naast haar rustbed een tentoonstellingskooi gezet waar elke dag een andere duif verbleef gedurende enkele uren. Ze had de duiven van Marcel en Frans ook mooie namen gegeven. Sophia van Rome, Elise (ze was grote fan van Beethoven), Goudje…. Ze kon ervan genieten. Dank dat je haar deze vreugde nog geschonken hebt. Groetjes uit Heist op den Berg, R.
WAAAT?
Een doorbrave man die geen vlieg kwaad doet en op korte tijd vrouw en dochter verliest en alleen over blijft? Dat is toch om van je geloof te vallen. Nu is duidelijk dat Joke geen slecht nieuws heeft willen mailen en wat me vooral bij de keel greep was dat ik pas geïnformeerd mocht worden na haar crematie.
‘Is die goede nog niet terug?’ vroeg mijn vrouw terwijl ik met dit stuk bezig was. ‘Niet gekeken, interesseert me totaal niet’, antwoordde ik haar. En ik meende het uit de grond van mijn hart.
En alsof het niet erger kon hoorde ik nadien ook nog eens dat haar lievelingsduiven, die van de broers, op enkele na, allemaal gestorven waren. Zoals er in het voorjaar op veel hokken duiven stierven maar de meeste daar over zwegen.
‘C’est la Vie’, zei een streekgenoot. La vie? Wat kan La vie in dit ondermaanse hard zijn. Keihard! Daarom, pluk de dag, beste lezers. Veel waar je je druk over maakt heeft niets te betekenen. Of bijna niets.
Dag Joke.
