- maandag 09 oktober 2017
Denk dat vandaag de buren geschrokken zijn. Het kan niet anders of sommige hebben me met dozen vol gebak uit de auto zien stappen. Die was ik namelijk zelf gaan kopen en dat moet verbazing hebben gewekt.
Denk dat vandaag de buren geschrokken zijn. Het kan niet anders of sommige hebben me met dozen vol gebak uit de auto zien stappen. Die was ik namelijk zelf gaan kopen en dat moet verbazing hebben gewekt. Maar waar ze nog meer van geschrokken moeten zijn is dat ik dat gebak vervolgens uitdeelde aan voorbijgangers.
Ik hield van die mensen, wilde ze omhelzen. Ik ben ook op een krat gaan staan en heb gezongen. Ik heb de hond van de buren geaaid en om te weten wat dat betekent moet U dat mormel kennen. Zelfs kon er voor mijn schoonmoeder een knipoog af. Ook heb ik oude vrouwtjes helpen de straat oversteken tot er een vroeg waarom ik zo vreemd deed. Die zag me soms door het dorp lopen maar dan met een gezicht van een glastuinder na een bui hagelstenen zo groot als biljartballen. Ik zei hem dat die vrolijke bui kwam door Pipa. Wat ik daar las maakte mijn dag goed. Pipa? Ze haalde de schouders op en keek me nu helemaal met een vreemde blik aan.
BIJSTELLEN
Wat ik dan gelezen had? Iets dat mijn beeld over sommige liefhebbers die hun duiven totaal of bijna totaal verkopen heeft doen bij stellen. Ene Delhove Alain verkoopt namelijk 72 duiven. Maar… hij doet dat anders als wat elk normaal mens zou doen. Een ‘normaal mens’ zou enkele ‘topkwekers’ houden, of late jongen er uit, of enkele in bis verkopen. Kwestie van nog wat toekomst te hebben. Zou U dat ook niet doen? Wat goed materiaal voor je zelf houden? Maar meneer Delhove Alain is dus anders. Die verkoopt zijn 72 BESTE vliegers en kwekers. De rest houdt hij kennelijk zelf. En wat dat is? Welke duiven nog voor hem over zullen blijven als de 72 beste weg zijn? Kan alleen maar rommel zijn. Dat noem ik eens zichzelf weg cijferen. Een staaltje van zelden geziene zelfopoffering en menslievendheid. Zo’n man laat nu eens zijn hart spreken. Zo vind je ze niet meer. Die man verdient een standbeeld.
NEDERLAND
In Nederland staat het spel met jonge duiven onder druk. Vanwege de vele verliezen in juni en juli gaan er geluiden op om pas in augustus te beginnen, zoals in Duitsland dus. En dat is wel heel erg tegen het zere been van mensen die graag met jongen spelen. Onder die voorstanders van pas in augustus beginnen zijn zelfs profs. Beseffen die wel dat ze niet alleen met duiven spelen? En het in hun eigen belang is dat ze anderen hun ‘duivenplezier’ niet ontnemen? En wat te denken van mensen die ALLEEN met jongen spelen? Daar zijn inderdaad kleinere liefhebbers onder, maar als we die kleinere liefhebber verliezen verliezen we duivensport. En die ‘kleine’ hebben het toch al zo moeilijk. Nu komt het, vooral bij fraai weer, al voor dat bijna eenderde van de deelnemende liefhebbers niet op de uitslag staat. Ik zag uitslagen waarop liefhebbers 70 of meer prijzen wonnen en andere niet een. Te veel van zulke luiden het begin in van het failliet van de sport.
WANNEER, HOE DIKWIJLS EN HOE VER
Duivensport moet de liefhebber zo weinig mogelijk verplichten en zo veel mogelijk vrijheid geven. Hij moet keuzes kunnen maken. Zelf kunnen beslissen wanneer, hoe dikwijls en ook hoe ver men met jongen wenst te spelen. Pas in augustus? Wat een verschil met België zou dat worden en dat is al zo groot. Daar kan je half mei beginnen en een maand later nog ‘instappen’. Door tijdig te beginnen kan je vluchten over slaan na een snertvlucht, bij geen conditie, als de huisgenoten er bij mooi weer eens van tussen willen of for whatever reason. Dat is vrijheid. Een beperkt aantal vluchten is dat niet. Dan moet men bijna mee wil men te grote sprongen vermijden.
ACHMED
Achmed Kraemer is een Duits liefhebber, woont niet ver van Rostock, en zoals te doen gebruikelijk kwam hij zopas weer wat duiven halen. Het ging dit jaar weer voortreffelijk en de week voordien had hij met jongen de 2e, 3e, 4e, 5e, 7e, 8e, 12e, 13e, 14e, 17e (enzovoorts) prijs gewonnen (47-74) tegen zo’n 2.500 duiven. Terwijl anderen massa’s jongen verloren was hij bijna niets kwijt en dat wekte natuurlijk mijn nieuwsgierigheid. Vooral omdat hij een druk bezet iemand is met weinig tijd voor de duiven en dat zou met jongen toch een must zijn?
AMPER GELAPT
Hij bleek zijn duiven slechts een keer gelapt te hebben. Ineens op ongeveer 25 km. Tot zijn verbazing gingen ze recht naar huis. In de vereniging had men drie leervluchten van 60 km, maar zijn jongen hadden slechts aan een zo’n leervlucht deelgenomen, en waren toen, met die geringe voorbereiding ‘voor het echt’ íngezet. Ondertussen waren de clubgenoten wel een massa jongen verloren van het lappen. ‘Kon mij niet gebeuren’, want ik had amper gelapt’, aldus Achmed lachend. Wel moet gezegd dat zijn duiven aan huis enorm trainden.
HOMMA
Het voorval doet denken aan de Gebr Homma in Noord Oost Nederland. Dat zijn twee jonge zeer getalenteerde liefhebbers die ook kunnen uithalen met jongen. En… zo lazen we ergens, die worden nooit opgeleerd. Om zeker te zijn even contact opgenomen met Hans Eijerkamp. Die bleek die jonge mannen goed te kennen want die waren nog bij hem ‘in de leer geweest’. Hans: Bij Verkerk kon je al op zeer jeugdige leeftijd zien dat dat een talent buiten categorie was, en ik voorspelde ook deze gasten een grote toekomst. En inderdaad, van dat ‘totaal niet opleren’ klopte en… ze verliezen amper duiven. ‘Maar’ zegt Hans, ‘ik moet er wel een bemerking bij maken. Die mannen laten hun jongen heel vroeg los, als het kan al om 6.00 uur, en je kan niet geloven hoe die trainen. Dit jaar zijn wij dit trouwens ook gaan doen en, ik weet niet of dat er mee te maken heeft, ook onze jongen gingen in tegenstelling tot andere jaren enorm trainen en… . ook presteren.’ Tot daar Hans. Is dat spontaan trainen werkelijk zo essentieel? Daar lijkt het wel op.
EEN BEETJE TE
Hadden we het over jeugdige getalenteerde liefhebbers, die er veel voor over hebben om te presteren, je kan duiven en alles er om heen ook te serieus nemen. Zo had ik Piet aan de telefoon, dat was lang geleden.
‘Alles goed?’ vroeg ik.
‘Een ramp’, was de reactie, ‘een absolute ramp’.
Ik schrok en vroeg: ‘Wat is er dan? Iemand in de familie zwaar ziek of erger? De Paus vermoord? Een kernbom ontploft? Je dochter verkracht? Je schoonmoeder op bezoek? Een aardbeving? Ik hoorde hem bijna verzuchten ‘was het maar waar.’ Wat was die ramp dan wel? Een oude kweker had voor de tweede keer onbevruchte eieren. Sjonge jonge.
