- dinsdag 13 juni 2017
In deze tijd zijn velen hun jongen driftig aan het lappen. De vitesse mannen hebben die zelfs al enkele keren gespeeld. En de geschiedenis herhaalt zich, her en der weer flinke verliezen. Zelfs van kortbij en ogenschijnlijk mooi weer en soms jongen die al redelijk vaak gelapt werden. Over de oorzaak tast men in het duister maar zeker is dat gezondheid, of beter gebrek daar aan, er iets mee te maken heeft.
Want als de buren Jan en Piet hun duiven aan Sjef mee geven die ze op 20 km van huis gaat lappen en Jan verliest de helft en die van Piet komen vlot naar huis moet je niet ver zoeken.
TWEE SOORTEN
Duidelijk is dat we de manier van lappen, zoals we dat sinds mensenheugenis deden, maar beter bij stellen. Een keer of vier rijden, de afstanden steeds vergroten, en vervolgens ‘de grote mand’ in, voor sommige Antwerpenaren betekende dat in vroeger jaren meteen naar Quievrain, 120 km of verder, kan kennelijk niet meer. Te bruut en alleen mogelijk met jongen die super gezond zijn en dat tonen door langdurig weg te trekken.
En meteen komen we bij de essentie: Hoe opleren heeft alles met wel of niet ‘wegtrekken’ te maken. Je hoorde altijd dat je jongen pas mag gaan lappen als ze gaan trekken. Maar bij steeds meer liefhebbers is daarvan geen sprake, ook niet als die vier maanden oud zijn. En dan moet je wel.
OPLEREN
Je zou jonge duiven dus in kunnen delen in twee soorten.
- a. Jongen die weinig vlieglust hebben of aan huis plichtmatig rondjes maken.
- b. En jongen die het hok uitstormen om lang weg te blijven en dan afgemat en met hangende vleugels terug komen.
De laatste zijn zelden een probleem. Die mag je zelfs opleren zoals we vroeger deden. Stapsgewijs verder. Het probleem zijn de jongen die niet trainen zoals gewenst. Want het zijn vooral deze jongen die men verliest. En met zulke jongen doen zoals vroeger, dus stapsgewijs steeds verder, lijkt verkeerd. Beter handel je als mensen die amper verliezen kennen. W de Bruijn is er zo een. Wat die doen is een flink aantal keren op 10 a 15 km blijven ‘steken’, ook al komen hun jongen vlot naar huis. En pas dan, als ze aan de stress gewend zijn, aan de mand ook, wordt er aan gedacht om enkele keren verder te rijden. Dat telkens succesvol terug thuis komen van die lapvluchtjes lijkt hun vertrouwen te vergroten, zodat ze het minder makkelijk opgeven als ze er eens ‘naast’ zitten.
NOG BETER
Nog beter is, als je de tijd en het geduld hebt, op die 12 a 15 km blijven staan en de groep telkens te verkleinen. Want pakweg 50 duiven steeds tegelijk los laten? Ik denk dat het gros daar niets van leert. Bovendien verklein je met kleinere groepen het risico dat ze in de draden klappen. Trouwens, over ‘leren’ gesproken, als jongen van een lapvlucht erg lang weg blijven hoor je wel eens ‘die gaan niet meer verloren, die hebben flink geleerd. Omdat ze hebben moet zoeken’. Ik denk daar anders over, niets hebben ze geleerd, integendeel.
KWALITEIT
Of die verliezen ook een goede selectie zijn? Wat natuurlijke gezondheid betreft zit daar zeker iets in. Heb je enkele jongen die in tegenstelling tot de hokgenoten niet willen vliegen, dan zijn dat vaak de eerste die je als eerste verliest. Maar gebrek aan kwaliteit als oorzaak aanwijzen lijkt niet juist. Zelfs de grootste kampioenen ontkomen er niet aan. Zoals dit jaar met name Stefaan Lambrechts, dierenarts Marien, Luc van Mechelen en Marcel Wouters, toch stuk voor stuk liefhebbers met bijzonder goede duiven. Talrijk zijn ook de voorbeelden van jonge duiven die verloren gingen, werden opgehaald en zich ontwikkelden tot fantastische vliegers.
Onze 15-620 vloog als jonge duif schitterend in ZAV. Toen ging die verloren, liep binnen in Meer, niet eens zo ver van huis, werd opgehaald en ging door met wat die als jonge duif deed: Presteren: Op 20 mei met name 2e in ZAV tegen 1.880 duiven. Dus mensen die duiven die verloren gaan niet ophalen ‘omdat die toch niets waard zijn’ hebben geen gelijk.
WEL GEVAARLIJK
Het gevaar met zulke jongen is wel dat ze van elders binnen lopen een gewoonte maken en dat is nog te verklaren ook. Om welke reden dan ook liepen ze ergens binnen, op hun ‘nieuw adres’ werd voorzien in de eerste levensbehoefte van al wat leeft, eten, en dat nodigt uit weer ergens binnen te lopen een volgende keer als er poep aan de knikker is. Doordat ze op hun ‘nieuw adres’ eten kregen werden ze als het ware beloond voor hun slecht gedrag.
ADENO
Zijn verliezen een kwaal van deze tijd, met Adeno lijkt het al niet anders.
Met kwaliteit lijkt het weer weinig te maken te hebben, ook hier komen zelfs de grootste kampioenen aan de beurt. Om een of andere duistere reden blijven mijn duiven ervan bespaard. Of heeft het mogelijk te maken met niet schoonmaken? Dienaangaande is het vreemd wat ik soms mee maak met duiven die ik bij haal. Zoals destijds met die duiven van Klak. Ik kon er niet een in leven houden. Wel werd op diens hok jacht gemaakt op elk stofje. Dit jaar heb ik drie jongen moeten ruimen. Alle drie bijgehaalde, toeval kan dat natuurlijk niet zijn. Zat ‘het’ er al in toen ze op mijn hok kwamen? Of hebben mijn jongen ze geïnfecteerd? Feit is wel dat de mannen van wie de duiven kwamen fanatieke poetsers zijn.
VERLUCHTING
Veel is al gezegd en geschreven over verluchting. Een goede verluchting zou het verschil zijn tussen slagen en falen. Bij degenen die de hokken kennen van Dirk van Dijck moeten daaromtrent toch vragen rijzen. Die zijn niet verlucht.
Eddy Janssen Zandhoven is terug enorm goed bezig. Diens verhaal kent men misschien. Hij speelde jarenlang prima op hokken met een plat golfplaten dak. Tot hij de tijd rijp vond die af te breken en te vervangen door prachthokken met een hoog puntdak. Dat waren nu eens hokken met prima verluchting vonden op bezoek zijnde Duitsers en maakten er driftig foto’s van. De duiven echter reageerden niet als verhoopt. Goede duiven veranderden in prijs vliegers of zelfs dat niet eens. Eddy keek het even aan, het puntdak van pannen werd vervangen door plat liggende golfplaten zoals voorheen en hij presteert weer als vanouds, of zelfs beter. Zopas was ik bij Roger Engelen, ook iemand die al jaren enorm presteert. Ook op diens hokken liggen de al vele jaren zo verguisde golfplaten.
LUC VAN MECHELEN
In 2015 dan weer speelde niemand beter dan Luc van Mechelen Oud Turnhout. Toen ik hem vroeg of hij een verklaring had voor die bloedvorm zei hij: ‘Misschien omdat ik het boven de koppen van de duiven nog meer open maakte?’
Dus zegt U het maar. Of heeft Co Verbree dan toch gelijk als hij zegt dat we te veel belang hechten aan de hokken.
