HET HULPJE
Die was het hulpje van een dierenarts. Bij hem en door hem had hij zin in duiven gekregen. Vooral ook om een hobby te hebben voor als hij met pensioen ging.  Wat een bliksemstart maakte die. 
Vanaf het begin was er amper tegen te vliegen.
‘Maar er was iets met die man.’ Als hij in ging manden keken de aanwezige liefhebbers elkaar niet begrijpend aan. Hij kon met moeite een duif vast houden. Hoe kon die kerel zo goed spelen?
Zijn baas, de dierenarts, werd er al van beticht hem ‘spul’ mee te geven dat anderen niet hadden.
Sommige clubgenoten hadden maar al te goed de inhoud van die kast gezien die uitpuilde van medicijnen en andere rommel.
Uiteraard werd hij daar ook op aangesproken, maar, zo zei P, hij had die medicijnen alleen maar om voorbereid te zijn.
Het schone liedje duurde drie jaar. Toen gedaan.
Met dezelfde duiven op hetzelfde hok en dezelfde begeleiding kon hij geen papier meer raken.

FATAAL
Medicijnen voor het grijpen hebben is al meerderen fataal geworden.
P besefte niet dat hij de graver was van zijn eigen graf.
Zo heb ik altijd blijven onthouden wat die dierenarts uit Vlaanderen (inmiddels gestopt) me meerdere malen vertelde.
Hij had drie klanten die maar bleven vragen om Baytril, wat toen overal verkrijgbaar was.
Zeer tegen zijn zin gaf hij het mee, ook omdat hij ze niet graag kwijt raakte als klant. ‘Ik moet ook eten’, zei hij dan.
Hij wist dat ze er misbruik van maakten. Want dat doe je als je het elke week een dag geeft. Toch moet gezegd, ze speelden formidabel.
Toen de dierenarts mij zijn verhaal vertelde had hij geen contact meer met geen van drie. Een speelde nog mee had hij gehoor, maar alleen vitesse met jongen en bijzonder slecht. De tweede is gestopt en de derde gestorven.  Van de
‘Exit’ de eerdere ‘Baytril kampioenen’.   (volledig artikel in De Duif).
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Soms niet te vatten     (22-10-25)

Als ik dit zit te toetsen stuit ik op een notitie van zaterdag 19 juli. Als U dit leest zal het heel wat later zijn, maar de kans is groot dat U die 19^e juli niet vergeten bent. Wat een snertvluchten die dag met helaas de nodige verliezen.
En altijd te doen met die Zuidoostenwind. Het weer was immers best te pruimen, zelfs aangenaam.
In Zuid Nederland duurden de prijskampen veel te lang en de verliezen waren groot.
Ik heb een vrij goede boekhouding en die leert dat het bij een STEVIGE ZO wind zelden goed afloopt. Nu zijn er zelfs liefhebbers die zich hebben voorgenomen nooit nog met die wind in te manden.
Dat duiven naar het westen afwijken is inmiddels een vaststaand feit.
Is de optelsom, die kromming naar het westen plus zuidoostenwind er misschien te veel aan?

OOK
Wat ook moeilijk te vatten is? De soms enorme verschillen m.b.t. verliezen tussen de ene liefhebber en de andere en het ene dorp en een dorp daar vlak tegen aan.
Zo verlopen de eerste jonge duivenvluchten in Boxtel zo lang ik weet dramatisch. ’s Hertogenbosch ligt daar enkele km. vandaan en terwijl ze in Boxtel amper een pluim thuis krijgen hagelt het daar bij de betere spelers duiven.
Jongen vijf keer op dezelfde plaats lappen en de zesde keer een massa kwijt? Is nog zo iets.
En dan die Oost-Brabander. Die lapte ’s morgens vroeg elf late jongen op 3 km. van huis. Dezelfde dag kwam er niet een thuis.
Ik ving in B N eens een duif op van een Belg. Zoals meer gebeurt was die hier niet meer weg te slaan. Ik meldde de duif aan, zoals hoort. ‘Als die van 5 km te dom is om naar huis te gaan kan ik er niets mee aanvangen’ waren de niet al te sympathieke woorden van de eigenaar.’
Ik gaf hem als portduif mee op Quievrain. Hij viel ‘gewoon’ tussen de eigen duiven. Van 5 km de weg niet kunnen vinden maar van 150 km zonder enige voorafrichting moeiteloos? Niet uit te leggen.

TEGELIJK
Weet je wat ook gek is? Dat je bij heel veel vluchten, vooral ook bij abnormaal verloop, vaak twee of  meer duiven tegelijk thuis krijgt. Een hele tijd niets, dan 2 of 3 duiven tegelijk, weer een tijdje niets en dan weer enkele samen. Hebben die elkaar onderweg gevonden?
Kunnen die hokgenoten onderscheiden van andere? Dat zie je ook in de Ronde van Belgie. Ze arriveren als het ware in ‘plukjes’.
Voor mij een raadsel.

ROOFVOLGELS    
Hier houden al meerde jaren twee koppels houtduiven. Niet van die ranke blinkende vogels zoals ik die van vroeger kende, maar dikke luie lamzakken met grote vlaaien stinkende mest. Ze zitten hier dus al jaren en de roofvogel kijkt er niet eens naar.
Vinden ze postduiven lekkerder, vraag ik me soms af?

BEVRUCHTEN
Ook m.b.t. bevruchten maak je soms vreemde toestanden mee. Eens had ik twee doffers die (al een jaar) niet meer ‘staken’ zoals men in Antwerpen zegt.
Ze hadden eerder goede geven zodat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen ze te ruimen. En tot mijn stomme verbazing bevruchtten ze het jaar nadien weer wel. Gewoon een jaar over geslagen. Vanwege minder conditie?
Het doet denken aan Klak. Die had op een apart hokje een stokoude doffer, die tot op de draad versleten leek. Maar hij bevruchtte nog voortreffelijk.
Het ‘straffe’ was echter dat twee van zijn zoons niet meer bevruchtten terwijl de vitaliteit er vanaf straalde.

UIT KLAD
Vreemd is ook dat in groot verband, ook provinciaal en zelfs nationaal, eerste prijzen worden gewonnen door duiven die uit een klad kwamen. Zou kunnen als de hokken in elkaars verlengde zouden liggen, maar dat is natuurlijk niet zo. Bestudeer je vervolgens de uitslag dan zitten er geen duiven recht achter de winnaar zoals je zou verwachten.
Het kan niet anders of de duiven die de winnaar vergezelden zaten verkeerd.
‘Verkeerd zitten’, doen trouwens bijna al die duiven die je op vliegdagen in grote getalen over ziet komen. Zit alleen de duif goed die de meute leidt? Kuddedieren als het zijn, bleven ze te lang bij elkaar. Die kuddegeest moet worden doorbroken.
En hoe eerder ze de klad verlaten hoe minder de kromming is die ze maken en hoe vroeger hun plaats op de uitslag.
De kuddegeest is te doorbreken door individueel (duif per duif) te lappen, menen sommigen.
Een aanname die moeilijk te bewijzen is.     

UITSLAGEN LEZEN   
Ik zeg het vaker, uitslagen lezen is een kunst die niet iedereen beheerst.
Velen worden misleid door het telkens weer tegen komen van dezelfde naam. Ook gaat men achteloos voorbij aan het aantal deelnemers van een concours.
Neem nu die uitslag in het Tienverbond op 29/4. 33 Liefhebbers hadden 93 jaarlingen in gezet.
Een concours van slechts 93 duiven is inderdaad weinig.
Maar liefhebbers die gemiddeld slechts 3 duiven inzetten, allemaal de beste uiteraard, getuigt van stevige concurrentie.
Er zijn voorbeelden waarbij 5 liefhebbers samen 5 maal zo veel duiven inzetten als die 33.
Een 1^e prijswinnaar tegen 500 duiven wordt hoger ingeschat dan een winnaar tegen 93 duiven.
Ook heeft die een grotere handelswaarde.  Maar… als die 500 duiven werden ingezet door pakweg 7 liefhebbers en die 93 door 33 geef mij dan maar de winnaar van die 93 duiven.
Toen ik nog thuis in woonde hadden ‘we’ (mijn ouders en ik) onze ‘Goede Duivin’.
Die heeft heel wat centen binnen gebracht, vooral te danken aan mijn ‘duivenboekhouding’.
Die leerde me dat ze anders was dan de meeste. Pas goed op haar best op een jong van minstens 16 dagen en zonder partner.
Ze heeft vijf jaar op die neststand kunnen excelleren.
Een duivin vijf jaar spelen was toen overigens vrij gewoon. Moet je nu eens proberen.   

OOSTERLINGEN   
Kopers uit het verre oosten houden van winnaars. Wie trouwens niet?
Soms bereiken me vragen van daar.
Maar nog nooit mee gemaakt dat iemand vroeg hoeveel liefhebbers aan een bepaald concours hadden deel genomen. Of hoe de wind ‘stond’.
Dat te weten is toch van wezenlijk belang.
Nooit hoorde je een potentiële koper vragen onder welke weersomstandigheden een Nationale vlucht werd behaald.
Neem nu een van die Nationale vluchten uit Bourges dit jaar. Met alle respect voor de winnaar, maar die kon met die hevige zuidwester amper anders vallen dan daar, in het uiterste noordoosten.
Maar laten we niet zeuren. Dat is duivensport. De oneerlijkste aller sporten met meer dan in andere sporten ‘vandaag een lach en morgen een traan’.

• Volgende