Ik had het met Rik nog over de vele buitenlanders die hier met duiven komen spelen. Alleen of meer nog met iemand samen. Dat laatste werkt natuurlijk veel beter. Hun aantal moet onderhand in de (vele?) honderden lopen. Zie de exotisch namen op veel uitslagen.
Uiteraard is niemand er rouwig om.
Het is begonnen met een enkele Japanner, toen kwamen enkele Taiwanezen, later wat meer Chinezen en nu zijn het vooral liefhebbers uit Marokko, waar de sport bloeit, en de Emiraten.  Ook enkele uit Egypte en die mannen zijn fanatiek, nietwaar Ekramy?
Over het midden oosten schreef ik toen de Amerikanen in Irak achter Saddam aan zaten. Boven Bagdad regende het bommen en tot veler verbazing werden er op een moment meer duiven naar die stad vervoerd dan naar Taiwan en zeker Japan. Maandelijks vele honderden, vooral Belgische duiven.
Ons geld ging naar ginds om die arme mensen in oorlog te helpen. Duiven die voor velen van hier onbetaalbaar waren werden dor hen gekocht.

WELKOM
Ik vroeg een ‘mailer’ uit Irak hoeveel liefhebbers die stad telde. Met niet geregistreerde er bij schatte hij dat op 8.000.
Die mannen zijn hier natuurlijk van harte welkom maar wennen is het wel.
Het doet denken een het Christendom.
Vroeger gingen onze missionarissen naar Afrika om er ‘zieltjes te winnen’ en zieken te verzorgen.
Nu zie je hier steeds meer gekleurde mensen om ‘het geloof te dienen’ en in de zorg.  
Rare wereld soms

GEEN EN WEL INTERESSE
Zo had ik hier enkele jongen die geen mens wilde. De pedigree van de moeder beviel ze niet. Toen een jong uit dezelfde ouders enkele weken terug van Vierzon 25^e provinciaal won (500 km voor een jonge duif) en een zusje 2 maal 1^e won (ander hok), ging men de afstamming van de moeder wat beter bestuderen en vervolgens stond men in de rij. Te laat dus.  

Onder 'De Portugees' eens wat andere foto's. Wat zijn die van een melker voor zijn hok met duif met geopende vleugel in handen toch ongelooflijk aan vervanging toe. Ik vind maar EEN ding nog erger. TWEE liefhebbers voor hun hok met elk een duif met geopende vleugel in handen.

De Portugees.

Was vroeger de naam van een duif van Verheyen uit het naburige Merksplas. Die had Belgie vertegenwoordigd op de Olympiade in Portugal. Vandaar.
Nu loopt er in Brabant een melker rond met die naam.
Ik ken die ‘Portugees’ al vele jaren.
De melkers hier sinds vorig jaar, maar nu wel goed.  
In 2024 werd hij lid van de club.
‘Een lid erbij? De club blij, iedereen blij! Toen tenminste.  
Nu zie je de naam Carvalho & Minnerup vaker als winnaars dan velen lief is.
In het rayon was het de 17e augustus, na de show van verleden week, weer raak. Met 1, 3, 4, 5, 7 (46/29) tegen veruit het kleinste aantal duiven ever, maar wel tegen de die hards na een zwaar seizoen
die elkaar bekampen. Een dubbelvlucht uit Quievrain verklaart mede de geringe deelname, en… ook daar wonnen de vreemdelingen 1 e 2 in het Rayon tegen 3.436 duiven voor enkele duiven van die andere boeman D v d Vrede (80/55).

TOF
De nestmaten 225 en 226 wonnen 1 en 2 in de club, in het Rayon 1 en 3 . Tevens werden ze 1^e en 4^e Asduif in het Rayon. Beide als ei hier gehaald, dus ook voor mij tof. En die kopprijzen waren niet gestolen om in voetbaltermen te spreken. Het waren harde vluchten wat men ziet aan de gemaakte snelheden.  

OMGEKEERDE WERELD    
Alles ging zondag overigens vroeg los bij een temperatuur van 16 graden, voor sommigen dus bibberen, terwijl geen enkele Belgische HaFo vlucht door ging vanwege de verwachte hitte.
Normaal zijn het de Nederlanders die te voorzichtig zijn.
Dat sommige Belgen niet gelukkig waren met het cancelen moge duidelijk zijn, zeker omdat de vitesse vluchten zo lekker verliepen met de wind lichtjes op kop.
Op maandag beslissen blijkt inderdaad wat voorbarig te zijn geweest, maar nu met kritiek komen is zwak. De verwachtingen m.b.t. temperaturen in het weekend waren bijna alarmerend. Dus begrip.

NOGMAALS HELDER
Eerder genoemd Rayon4 was ooit bijna een Afdeling met wekelijks vele duizenden duiven. Een 1^e prijs winnen was kassa, nu staat er geen cent meer achter.
Wel heeft men in het Rayon de loffelijke gewoonte de winnaar te eren met bloemen, aan huis bezorgd door de voorzitter.
Die voorzitter (John Aarts) nu schertsend:  ‘De buren zien me daar zo vaak bloemen afleveren dat die mogelijk gaan denken dat ik achter Caroline (vrouw van Helder) aan zit.

• Vorige
• Volgende