- zondag 14 januari 2024
Ik heb altijd graag gelezen. Van werken word iemand als ik zo moe en lezen maakt je ook niet dommer. Zo leerde ik dat aan veel groten der aarde wel iets mankeerde.
Neem die Elon Musk. Zo zot als een deur, als je het mij vraagt.
Hij groeide op in Zuid Afrika, werd op school veelvuldig gepest en in elkaar geslagen en thuis was het ook niet alles. Zijn vader verweet hem steeds dat hij een loser was. Een niksnut van wie niks terecht zou komen.
Steve Jobs is zelfs twee keer geadopteerd en Leonardo da Vinci was het buitenechtelijk kind van een vader die hem niet wilde erkennen. Linkshandige Leonardo was homo, (so what), Einstein een Jood die opgroeide in Duitsland. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Ik droomde er als kind soms van ook zo iemand te worden. Een schrijver die met duiven speelde, of een duivenmelker die ook schrijver was.
Wat er aan mij mankeerde zouden anderen wel ontdekken.
MAKKELIJK
Maar ik ben, na mijn eerste voorzichtige schrijverswerk, ‘blijven steken’. Dat zou een kerstverhaal worden. Groot voordeel was dat je je dan niet suf hoefde te piekeren over wie de hoofdpersonen van je verhaal zouden worden. Die had je immers al: Maria, de heilige Jozef, de Wijzen uit het oosten met name.
Dus ik begon te schrijven en zou wel zien waar het schip strandde.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn eerste schrijfsels:
DEBUUT
Maria voelde zich die morgen verre van goed. Wat kon dat toch zijn? Toch niet zwanger zeker? Of misschien een klein beetje? Dat laatste kon niet volgens haar prof. (Heb je hem, W? ;-).
Trouwens, moest je dan niet eerst seks hebben gehad?
En daarvan kon ze zich niets herinneren. Toch maar even checken. Als iemand dat kon weten was het haar man Jozef. Die moest thuis zijn want ze had hem, hij was timmerman, bezig gehoord met zijn drilboor. En omdat geen van de buren timmerman was…
Ze riep: ‘Sjefke, Sjefke.’ Al gauw kwam de brave Jozef er aan gestrompeld.
Maria: ‘Sjefke ik moet je iets vragen. Hebben wij seks gehad?‘
Jozef: ‘Seks? Nee hoor. Wel heel veel regen.’
‘Maar ik lijk wel in verwachting Sjefke. Echt waar.’
Jozef: ‘Kan amper. We melken zelf onze schaapjes. Er is geen melkboer over de vloer geweest, niet eens in de buurt. Als je helemaal zeker wilt zijn laat je toch een echo maken zeker.’ ‘K*t’, dacht Maria. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. En zonder dat Jozef het zag trakteerde Maria hem op een middelvinger.
ECHT NIET?
Haar man wist dus van niets, maar de vertwijfeling bleef. Had ze misschien aan de vape gezeten en buiten de lijntjes gekleurd? Kon ook niet. Ze was niet uit haar jeans geweest.
Toch zou ze graag weten of Jozef gelijk had. Of je alleen maar zwanger kon worden na seks. Het leek nu wel zeker dat ze prijs had dus vanaf de dag dat die kleine geboren werd zou ze de kranten bij houden. Of er nog meer geboortes waren zonder seks vooraf. Vanaf nul beginnen, na 365 dagen de balans op maken en dan na elke 365e dag weer opnieuw.
Dan zou je na 2023 x 365 dagen toch iets wijzer moeten zijn.
Enfin, ondanks haar armoede en maagdelijk verleden bracht ze een gezonde zoon ter wereld. Iemand die het ver zou schoppen, maar ook Hij had een probleem.
Terwijl hij toch op FB zat kreeg haar Zoon nooit meer dan 12 volgelingen, dus dat had schoot niet op. Dat had beter gekund. En zelfs die 12 waren niet allemaal van onbesproken gedrag.
Iets wat haar overigens altijd is bij gebleven was dat eerste bezoek.
ONGELEGEN
Ze had net de ezel wat eten gegeven, de TV afgezet, of de bel ging. Ze knoopte haar japon wat verder dicht, mompelde 'godverdegodver' en vroeg zich af wie dat kon zijn. Welke gek begaf zich nu, met alle dagen regen regen regen, nog naar buiten? En wat helemaal straf was: Hoe hadden ze haar gevonden?
Ze schopte de kribbe wat opzij en liep naar de staldeur. Nu vloekte ze bijna hardop. Er stond niet EEN bezoeker aan de deur maar gvd niet minder dan drie!
Allen goed gekleed, dat moet gezegd, en allemaal hadden ze iets bij zich, al stonk die ene wel heel erg. Uit je bek kan een mens niet zo stinken, dacht Maria. Het leek wel wierook.
HET BEZOEK
Ze keek de mannen aan en snauwde: ‘Brr. Jezus, wat is het Godvergeten koud vandaag. En wat moeten jullie zo laat eigenlijk nog? Zijn jullie niet goed wijs? Waar komen jullie eigenlijk vandaan en hoe kreeg je dat hier gevonden?’
‘Wij komen uit het oosten, wijs zijn we wel degelijk en voor die Jezus die je noemde zijn we juist gekomen. Of wat dacht je. Je Zus? Hoe we het gevonden hebben? Simpel. Door die witte duif natuurlijk, die ster hielp ook en met onze gps er bij kon het amper missen.
TOT DAAR
Tot zo ver was ik gekomen toen de juffrouw me naar voor riep. Ze begon mijn schrijfsel te lezen en toen opnieuw. Hoe meer ze las, hoe meer haar wenkbrauwen de hoogte in gingen.
Ze klikte drie maal met haar tong en zei toen: ‘Sjonge jonge. Wat een zooi. En dat wou schrijver worden? Snel vergeten kereltje. Je bent een prutser eerste klas die alles door elkaar hutselt. Jij schrijft nooit nog kerstverhalen. Begrepen?’
‘Ja juffrouw’, fluisterde ik deemoedig, ‘ik zal het nooit meer doen’.
Toen mijn vader terug kwam van de eerstvolgende ouderavond keek hij me bezorgd aan. ‘Je hebt gehoord wat de juffrouw zei he. Geen Kerstverhalen meer kleine A S. Als je zo graag schrijft, doe het dan maar over duiven.’
“Papa, asjeblieft. Dan ben je zò uitgeluld. Ik mag toch ook wel over mensen schrijven zeker?’ ‘Okay. Toe dan. ‘Mensen en Duiven.’
