https://www.voordekunst.nl/projecten/18546-help-lisanne-13-met-haar-film-duivinder

Zo nu en dan krijg ik van liefhebbers vragen, waarop ik niet meteen een antwoord weet. Er is immers geen mens die alles weet en mensen die menen wel alles te weten, zijn meestal niet de leukste mensen.
Zo kreeg ik eens een vraag van een liefhebber over verschillende kruiden. Hij vertelde me dat hij de afgelopen week een etentje had bij een Afghaanse restaurant en daar kwam het lekker gekruide vlees ter sprake. Hij vertelde de kok dat zijn duiven af en toe het kruid Kurkuma over het voer gaf. Dat was namelijk ook gebruikt over het vleesgerecht wat deze liefhebber aan het eten was. De kok antwoordde dat er in Afghanistan ook vaak gemberpoeder over het eten wordt verstrekt en dat dit zeer goed zou zijn voor mens en dier. Even later kwam hij zelfs met een zakje Kurkumapoeder en Gemberpoeder aanzetten voor zijn duiven. Nu weet ik wel hoeveel Kurkuma men over het voer moet verstrekken, maar hij durfde dit nog niet te doen met het gemberpoeder. Hij kon er in het internet ook niets over vinden…. Tja, als we het niet weten, dat zoeken we het op het internet. Helaas staan daar ook genoeg leugens op en je moet maar net weten waar je moet zijn.
De vraag was dus: Weet onze Willem ook iets over het gebruik van kurkuma en gemberpoeder bij postduiven? En zo ja hoeveel moet je dan verstrekken over het voer ?
 
Ja dat is wel even een vraag zeg... Gember heeft een zeer indringender geur en smaak. Veel sterker dan die van Kurkuma. Daarvan is bekend, dat de werking ten opzichte van de ons bekende medicijnen opzienbarend is. Te denken valt aan goede verbeteringen van het herinneringsvermogen. Verder is het bloedzuiverend, regenereert en het ontgiftigt de lever en het lichaam, vermindert ontstekingen, verbetert het immuunsysteem en zo kunnen we nog wel even door gaan.
Gebruik: kurkuma is heel goed te mengen met warme magere melk. Dan is de werking optimaal. Een theelepeltje per dag is voldoende voor de mens. Voor de duiven een dessertlepel op 1 kg voer.
Ik kon het niet laten om kurkuma,  met als werkzame stof curcumine, even onder de loep te houden.  Deze stof is een zeer sterk antioxidant en zou zelfs bescherming bieden tegen enge ziektes zoals kanker.
 
Gember
Ook hier zien we dezelfde positieve dingen. We weten nog veel te weinig van de Chinese en Aziatische wijsheden en lopen wat mij betreft veel te gemakkelijk achter de huidige geneeskunst aan. Zeker als het gaat om chronische ontstekingen, zoals reumatoïde artritis, darmontstekingen en dergelijke. 
 
Gember is een inheemse plant die voorkomt in warme landen, zoals Azië, India, Japan en China.  Het bevat volgens de beschrijvingen de volgende stoffen: ginerol, lineol, zingibain, zingibereen, zingiberol en shogaol. Verder bevat het volgens de productinformatie ook veel mineralen, zoals magnesium en Kalium. Daarnaast bevat gember ook krachtige antioxidanten en geeft dus veel bescherming aan de cellen. Gember werkt remmend tegen allergieën, ontstekingen, vernauwing van bloedvaten, pijn, koorts etc. Verder beschermt het de maag tegen de zure maaginhoud. Gember is een specerij dat een scherpe smaak heeft. Babi Ketjap Djahé is de Indonesische benaming voor gemalen gemberwortel. Het wordt al generaties lang gebruikt omdat het de geslachtsdrift zou stimuleren. Ook zou het een verwarmend effect hebben, de bloedcirculatie stimuleren en onderdrukt het de neigingen tot braken.
 
Duiven in de vliegperiode
Juist in de vliegperiode worden de duiven sterker belast. Ze moeten extreme omstandigheden doorstaan en komen in aanraking met zieke soortgenoten. Het zou goed zijn, als we ze dan wat extra bescherming mee konden geven. De vraag is natuurlijk of duiven de gember en kurkuma graag zullen opnemen. Nou, dat is geen probleem, als we de juiste doseringen aanhouden. Deze is voor de mens 2 tot 4 gram per dag. Ik vraag is hoe we dat gaan omrekenen voor de duiven. We volgen dan het beste de formule die we daarvoor hebben van scherpe kruiden voor de mens naar de duiven, mede gezien de scherpe doordringende smaak van de gember. Om te beginnen zou ik willen voorstellen het gemberpoeder te mengen met druivensuiker. En wel 1 deel gemberpoeder op 3 delen druivensuiker. Goed mengen en dan 5 gram geven voor 20 duiven, 1 x per dag. Daarna kun je eens 1 op twee delen druivensuiker proberen. Dit kun je het beste in de eerste helft van de week doen en het  beste direct na de vluchtdag.
 
Niet bewezen...
Tja… allemaal niet doen hoor, zegt de minister van volksgezondheid.
Het is niet wetenschappelijk onderzocht of niet wetenschappelijk bewezen en dan is het ook niet gezond. Niet gezond? Jaren geleden wilde men heel Afrika nog voorzien van de chlorella alg. Ook zo´n superfood. Deze was zo voedingrijk aan mineralen, vitamines, hoogwaardige eiwitten, omega 3 vetzuren, chlorofyl  etc.. dat we daar het arme continent eenvoudig mee konden voeden. Dan zou de honger daar verleden tijd zijn…. Nee, laten we maar eens eerlijk zijn. De grote farmaceutische industrie wil dat soort superfood helemaal niet onderzoeken. Dat kost alleen maar geld en van tevoren staat al vast, dat ze daar toch te weinig aan kunnen verdienen!! Zo zit het volgens mij!!
 
De grote farma industrie is wel geïnteresseerd in uw ziekte, maar nog veel meer in uw geld.
 
Want reken maar dat die hele dikke marges gewend zijn. Voorbeeldje? Ik tafeltennis nu toch al weer 15 jaar nadat ik bijna geen kraakbeen meer tussen de gewrichten van mijn knieën heb. En? Geen enkele last meer van. De farma wilde me alleen maar dure pijnbestrijders voorschrijven en binnen een jaar opereren met een nieuwe plastic knie. Terwijl glucosamine met chondroïtine toch al heel vaak is getest en een bewezen werking heeft bij veel mens en dier ( zonder bijwerkingen!!). Momenteel ben ik aan de oerwoudkruiden van Aldert Hiemstra. Maar ja, dat is natuurlijk spul. Niets voor onze farma industrie dus. Ze wachten in het ziekenhuis van Zutphen nu dus al bijna 15 jaar op mij met die kunstknie. Doe ze de groeten van me als je er eens langs komt.
 
Zou die Chinese en Aziatische wetenschap het dat toch niet bij het rechte eind hebben? Of zouden die op bepaalde gebieden toch stukken verder zijn dan de westerse farmaceutische industrie? Voor mij maakt het niet uit. Ik loop nog steeds als een kieviet en hoef geen bewezen pillen met “bijwerkingen”. Maar goed, wie ben ik. Ik hoef ook helemaal geen gelijk te hebben. Ik loop liever nog  een rondje met de hond, dan gelijk te willen hebben.
 
Veel succes ermee.
Willem Mulder

België is de bakermat van de duivensport. Omstreeks 1800 vonden er in Luik, Antwerpen en Gent al wedstrijden plaats. De Koninklijke Belgische Duivenliefhebbersbond (KBDB) bestaat sinds 1910 en heeft vijf regionale afdelingen in Vlaanderen en twee in Wallonië. In tegenstelling tot in Nederland werden de Belgen tijdens de Tweede Wereldoorlog niet verplicht om hun duiven af te maken. Daar werden de duiven alleen uit enkele provincies geëvacueerd. Anders was dat in de Eerste Wereldoorlog, waarbij de Belgische duivensport zware klappen kreeg.
Sedert de jaren 1950 is in de omgeving van Lier, met zijn zondagse internationale duivenmarkt, de sport nog erg populair.
Duivensport in Nederland

Vóór de Tweede Wereldoorlog telde Nederland vele duivenhouders, zowel van postduiven als van sierduiven. Op 16 mei 1940, direct na de capitulatie, werd door de Duitse bezetter geëist dat alle Nederlandse postduiven moesten worden afgemaakt. Enkele duivenmelkers tekenden hiertegen protest aan, en kregen het voor elkaar dat de verordening werd ingetrokken. Dit echter wel onder voorwaarden dat het houden van postduiven voortaan streng gereguleerd zou worden.^[1] Binnen twee maanden werd het Nationaal Verbond van Nederlandse Postduivenhouders opgericht. Het doel van de nieuwe, gelijkgeschakelde organisatie was het verenigen van alle bestaande postduivengroeperingen en bonden in één overkoepelende organisatie. Richtlijnen voor het functioneren van de nieuwe organisatie werden mede bepaald door een afvaardiging van het Duitse bestuur.^[2][3] Voor sierduiven werd er een vergelijkbare organisatie opgericht. Het Nationaal Verbond voor Nederlandse Postduivenhouders was onder andere verantwoordelijk voor de landelijke ringadministratie; de registratie van duiven en hun bezitters, uitgevoerd door middel van sluitringen om de pootjes van postduiven, een praxis die door de bezetter voor alle postduiven verplicht werden gesteld.^[4] Maarten de Roode, tot dan toe bestuurder bij de Federatie van de Nederlandse Postduiven Bond, kreeg van de Federatie de opdracht om zitting te nemen in het bestuur van de nieuwe organisatie. Hij was daar onder andere belast met de ringadministratie.^[5] In 1941 werd lid zijn van het Nationaal Verbond voor elke postduivenhouder verplicht.^[6] Toen in 1941 werd afgekondigd dat er slechts nog voor een paar duizend duiven voer beschikbaar zou blijven, werd het Nationaal Verbond van Nederlandse Postduivenhouders belast met het uitvoeren van de verordening.^[7] Uiteindelijk werden vrijwel alle Nederlandse duiven (1 200 000 postduiven en 48 000 sierduiven) afgemaakt, krachtens een verordening van 15 augustus 1942.
Ondanks de zware straffen bij overtreding slaagden veel duivenhouders erin om hun duiven illegaal in leven te houden. Na de Tweede Wereldoorlog beleefde de duivensport een nieuwe opleving.
De naam van de landelijke postduivenorganisatie is de NPO (Nederlandse Postduivenhouders Organisatie). Deze is gevestigd in Veenendaal.
Duivensport in de wereld

De duivensport heeft zich over de hele wereld verspreid. Op het gebied van het kweken en fokken hebben Nederlandse en Belgische duivenhouders zich een reputatie verworven. Waar de Belgen vooral uitblinken in de korte en middellange afstanden, zijn de Nederlanders eerder gespecialiseerd in de fondvluchten (meer dan 800 km). De wereldorganisatie, de Fédération Colombophile Internationale, is gevestigd in Brussel.
China

In China bestaat de duivensport sinds de Mingdynastie, waarbij reeds toen duiven uit Europa geïmporteerd werden. Nadat de sport in het begin van de 20ste eeuw verboden werd, is hij momenteel weer springlevend. In Peking en omgeving wordt het aantal fokkers op ca. 100.000 geschat. Typisch voor de Aziatische benadering is de inzet van grote geldbedragen. Tekenend hiervoor is de aankoop van de Belgische duif "Armando" door een Chinese fokker voor de Belgische recordprijs van 1,4 miljoen dollar.^[8] Het absolute record bedraagt mondiaal momenteel $3.325.000 voor "James's Legend", gekocht op de veiling van de Pioneer Club in Beijing door James Huang.^[9]

Erwten in het voer. Een lezer stelde de vraag waarom we voeding aanraden met weinig erwten in. Daar zijn wel een paar redenen voor. Erwten zijn moeilijk te verteren. Erwten geven bijzonder weinig energie terwijl ze anderzijds veel energie van de duiven vragen om ze verteerd te krijgen. Als een duif 4 erwten eet kan ze er nauwelijks eentje van gebruiken terwijl ze er toch 4 moet verwerken. Als de rest komt er achteraan terug uit en kan je met de schraper en het blik verwijderen.  
Kempzaad is één van de betere brandstoffen voor duiven. Als we het ruw eiwitgehalte bekijken zien we dat groene erwten ruim hoger scoren dan kempzaad. Alleen is dat van minder belang. Het opneembaar eiwitgehalte is dat des te meer. Dat zijn de eiwitten die het duivenlichaam ook effectief kan gebruiken. Ondanks het ruim hogere aandeel ruw eiwit bij groene erwten is het benutbaar eiwit amper 7.1 tegenover 11.7 voor kempzaad en het is bovendien ook nog veel makkelijker te verteren.  
Duiven vliegen grotendeels op vetzuren. Vergelijken we het vetgehalte tussen erwten en kempzaad is de keuze snel gemaakt. De vetzuren van kempzaad bestaan uit 3 delen omega-6 voor 1 deel omega-3. Bijzonder goed dus. Erwten daarentegen bevatten dan al weinig vetten en het zijn dan ook nog eens verkeerde. Namelijk 30 delen omega-6 tegenover 1 deel omega-3
Je hebt steeds wel ietwat erwten en peulen nodig om de stofwisseling goed draaiende te houden maar dat beperken we tot een absoluut minimum. Efficiënte energietoevoer en verbranding zijn prioritair om duiven top te laten presteren en herstellen.
Erwten en peulen passen daar niet in. Die worden hoofdzakelijk in mengelingen gebruikt om ze goedkoper te maken. Daar gaan duiven echt niet beter van worden.
Doe zelf eens de test, schotel een hokje een mengeling voor met veel erwten en een ander hokje een mengeling met weinig erwten. Bekijk hoe de duiven er bijzitten, hoe ze trainen en vooral, voorzie maar een grote emmer om de strontjes van de erwteneters te verzamelen. Doe er uw voordeel mee!

Kurkuma, ook bekend als geelwortel, is een specerij die vaak wordt geprezen om zijn gezondheidsvoordelen, voornamelijk vanwege de stof curcumine, die krachtige ontstekingsremmende en antioxidante eigenschappen heeft. Het gebruik van kurkuma bij duiven wordt soms besproken in de context van hun gezondheid en voeding.
Kurkuma kan mogelijk bijdragen aan:

1. Gezondheidsvoordelen: Bij duiven kan kurkuma helpen bij het ondersteunen van hun immuunsysteem, het bevorderen van de spijsvertering en het verminderen van ontstekingen.

2. Ontstekingsremmende werking: Net als bij mensen kan kurkuma de ontstekingen in het lichaam verminderen, wat mogelijk nuttig is bij duiven die last hebben van gewrichtspijn of andere ontstekingsgerelateerde aandoeningen.

3. Spijsverteringsbevordering: Kurkuma kan helpen bij het verbeteren van de spijsvertering van duiven, wat kan bijdragen aan een betere opname van voedingsstoffen.

Echter, er is beperkte wetenschappelijke informatie over de specifieke effecten van kurkuma op duiven, dus het is belangrijk voorzichtig te zijn met doseringen en altijd eerst advies te vragen aan een dierenarts, vooral als het gaat om hun dieet.
Als je een duivenhouder bent en kurkuma overweegt voor je duiven, zou je kunnen beginnen met het geven van kleine hoeveelheden en goed letten op hun reactie. Het is altijd goed om te overleggen met een specialist in vogelgezondheid om er zeker van te zijn dat het geen negatieve effecten heeft.

We gaan dit jaar spelen onder een nieuwe naam en dat wordt dan team M van Zon. Dat team bestaat uit Pascal van Wijngaarden, die nadat Cees den Hoed om gezondheidsreden moest stoppen, eigenlijk automatisch voor ons allerlei hand en spandiensten uit ging voeren. Zoals, regelmatig naar Stefan Göbel voor een medische check en ook heeft hij een deel van onze kwekers onder zijn hoede. Pascal werkt in ploegendienst en kan daardoor niet zelfstandig de duivensport beoefenen. En natuurlijk mijn zoon Jochem, die zolang hij leeft al met mijn duivensport verbonden is. Het mooiste is natuurlijk zaterdag met elkaar de duiven opwachten. En dat deden we al een paar jaar met genoegen!

Nog één weekje en dan staan we – Deo Volente – weer wekelijks op onze duiven te wachten. Maandag gaan de jongen bij de weduwnaars er af en staan er 16 weduwnaars klaar die samen met 16 weduwduivinnen weer de sportieve strijd aangaan. De doffers staan nu al 14 dagen op verkapt weduwschap en zijn als de jongen er af zijn direct 100 % weduwnaar. Dat is het voordeel van op deze manier starten. Je krijgt geen 14 daagse dip meer maar wel direct blije weduwmannen die ook nog eens heel bakvast zijn!

Donderdag is Pascal naar onze dierenarts Stefan Göbel geweest voor een check en heeft daar een aantal duiven laten onderzoeken. We waren niet bang voor de uitslag maar toch is het fijn dat je een bevestiging krijgt dat je duiven supergezond zijn. En dat zonder enige vorm van medicijngebruik.

Morgen begint voor ons dus het spelletje “totaal weduwschap” en gaan we echt starten met het nieuwe sportseizoen 2025. We laten de nestschotel altijd nog een poosje in de broedbakken staan om een niet een al te grote schok bij de de doffers te creëren.

Deze week dinsdag en/of woensdag zullen we een generale repetitie opvoeren en de duiven een stukje weg laten brengen. En dan gaan ze vrijdag de mand in voor hun eerste vlucht vanuit Roosendaal, ook dat zien we als een generale repetitie. We voelen ons echt gezegend dat we weer zo mogen genieten van de aanloop naar het nieuwe seizoen. Hopelijk hebben we de jaren van ellende achter de rug en laten onze duiven weer eens zien wat ze werkelijk waard zijn!

Vertrouwen is in ieder geval volop aanwezig en volgende week weten we al wat meer!

Duivensport is een sport waarin men probeert speciaal gefokte duiven zo snel mogelijk een traject tussen een lossingsplaats en hun hok te laten afleggen. De winnaar is de eigenaar van de duif die de afstand tussen losplaats en duivenhok met de hoogste gemiddelde snelheid heeft afgelegd. Een liefhebber van de duivensport wordt een duivenmelker genoemd. Een belangrijk onderdeel is het kweken en trainen van postduiven.
Geschiedenis

Versturen van berichten

Een getrainde postduif kan over grote afstand, en zelfs na jaren, nog zijn hok terugvinden. Vroeger werd zo post verstuurd: een dun en klein papiertje werd beschreven met enkele regels, en dit werd aan de poot bevestigd. Na het loslaten vloog de duif terug naar zijn hok, waar dat bericht gelezen kon worden. Het was dus alleen mogelijk om berichten te versturen naar het thuishok van een getrainde duif. Door verschillende postduiven van verschillende locaties mee te nemen kon men berichten naar meerdere plaatsen sturen. Dit was vroeger een zeer snelle manier van communicatie. Pas met telegrafie en later met de telex kwamen nog snellere communicatiemiddelen, die natuurlijk ook veel betrouwbaarder waren.
In de Tweede Wereldoorlog werd ook gebruikgemaakt van postduiven om berichten over te brengen. Bekende en (postuum) onderscheiden duiven zijn onder andere G.I. Joe, Flying Dutchman, Tommy, William of Orange en Dutch Coast.
Tegenwoordig

Voor veel mensen is het nog steeds een hobby die intensief wordt beleefd en waarbij de wedstrijden van maart tot en met half oktober plaatsvinden. De sport kent wel, net als veel hobby's die in verenigingsverband worden uitgeoefend, een groeiende vergrijzing. Mede hierdoor is de duivensport in Nederland en België op zijn retour. In het voormalige Oostblok en in Azië is de sport echter flink groeiende. Daarnaast is het, zij het steeds minder, ook een gokspel: de eigenaars kunnen op hun eigen duiven geld inzetten. Hierbij speelt de te verwachten prestatie van een duif uiteraard een grote rol. Gedacht moet worden aan prijzen van enkele tientallen euro's.
Elementen

Registratie


Bij het inkorven voor een wedstrijd worden twee soorten merkringen gebruikt, afhankelijk van hoe de aankomsttijd wordt vastgesteld:

• De klassieke methode: Hierbij wordt elke duif door middel van een ringentang voorzien van een gummiring, die bij aankomst van de duif in de klassieke duivenklok (constateur) wordt gestopt. Op lokale en regionale vluchten wordt deze methode nog nauwelijks toegepast. Op internationale vluchten wordt de gummiring nog vaak gecombineerd met de chipring, als antifraudemaatregel.
• De elektronische methode: Met het elektronisch constateren heeft de duif een chipring of een combiring om zijn poot, die bij aankomst een signaal geeft aan de antenne van de elektronische duivenklok. Merken van elektronische constateurs zijn: Tipes, Unikon, Benzing en Bricon.

Snelheidsbepaling

De snelheid van postduiven varieert – afhankelijk van windrichting en weersgesteldheid – van 60 tot 130 km/h. De vliegsnelheid, die bepalend is voor het klassement, wordt berekend aan de hand van vertrektijd, aankomsttijd en vliegafstand. De vliegafstand wordt berekend aan de hand van de coördinaten (breedte- en lengtetegraad) die door een officiële landmeter werden vastgesteld; die zijn dus voor elk hok verschillend. Met ingang van 2006 worden de afstanden tussen lossingsplaats en thuishok van de duif door middel van gps bepaald in een eenduidiger wereldwijd coördinatensysteem. Hierdoor zijn de afstandsbepalingen veel nauwkeuriger, wat de competitie tussen de duivenliefhebbers ten goede komt.
Leeftijdsklassen

De duiven worden ingedeeld in leeftijdsklassen (jonge duiven, jaarlingen (vaak samen met oude) en oude duiven). Eventueel wordt er zelfs nog onderscheid gemaakt naar geslacht: doffers (m) of duivinnen (v).
Inkorving

Bij een inkorving geeft de speler zijn duiven af in een welbepaalde volgorde. De aanpakker registreert iedere duif in de computer en zet ze in een reismand (die voorzien is van drinkflessen en eetbakjes). Daarna rekent de speler af voor de kosten en de inzetten die hij riskeert. De reismanden worden vervolgens op een vrachtwagen naar een bestemming gebracht. De bestemming is meestal zuidelijk gelegen, maar kan een enkele keer ook wel oostwaarts liggen.
Door de stress van de inkorving en het transport en het contact met andere dieren, kunnen de duiven elkaar besmetten met ziekten als duivenpokken, het geel en coccidiose. Bij hun thuiskomst worden ze dan ook goed verzorgd en soms preventief behandeld (wat wel weer een gevaar inhoudt voor resistentievorming bij deze ziekteverwekkers).
Inzetten

Het duivenspel is in feite een gokspel: de speler kan geld inzetten op een duif op of een groep duiven. De inzetten worden als prijzengeld uitgekeerd. Prijzen kunnen per tweetal, per drietal of hoger worden toegekend. Dat betekent dat slechts één duif op twee, drie of meer een prijs binnenhaalt. Een inzet van 1 euro die per viertal verspeeld wordt, levert dan bijvoorbeeld 4 euro op. De inzetten kunnen variëren van 0,25 euro (voor de verplichte inzet) tot een tiental euro (voor de vrije inzetten).
Op de meeste (lokale en regionale) vluchten is het ook mogelijk om "leerduiven" mee te geven. Er is dan geen inzet en alleen de kosten voor het vervoer moeten worden betaald. Deze duiven komen dan ook niet op de uitslag.
Lossen

Duiventransport
De wedvluchtbegeleiders wachten op de losplaats tot een vooraf afgesproken uur om alle duivenmanden zo gelijktijdig mogelijk open te maken. Als de weersomstandigheden op het vliegtraject slecht zijn, kan beslist worden om het lossen uit te stellen, of -in een uiterste geval- de dieren veel dichter bij huis te lossen. Het lossingsuur werd aanvankelijk via een telegram naar het inkorvingslokaal gestuurd. Later werd de lossingsinformatie op zondag ieder uur via de radio omgeroepen. Nog later kwam deze informatie op het teletekstkanaal van sommige tv-zenders. Tegenwoordig kunnen de deelnemers de lossingsinformatie vinden op de website van de nationale bond.
Het is dan aan de deelnemer om te schatten wanneer hij zijn duiven thuis mag verwachten, rekening houdend met de lostijd, zijn afstand en de weersomstandigheden.
Afslag

Nadat de wedstrijdduiven bij aankomst geregistreerd werden (in een mechanische of elektronische constateur) moet de liefhebber de registraties laten uitlezen in het clublokaal. Hiervoor wordt nog steeds de term "afslag" gebruikt, die te maken heeft met een bijkomende registratie van de mechanische constateur in het lokaal om de afwijking met de moederklok vast te stellen. Wanneer alle resultaten overgebracht zijn naar de computer van het lokaal kan de uitslag berekend worden en vervolgens de toewijzing van het prijzengeld. Toen er nog geen computers waren, vergde dit intensief manueel rekenwerk en was het resultaat meestal pas na enkele dagen beschikbaar. Er waren toen vaak betwistingen omtrent rekenfouten. Tegenwoordig is de uitslag vaak reeds zichtbaar op internet, enkele uren na de afslag.
Afstanden

De uiterste afstand die een duif in één dag kan afleggen, bedraagt ongeveer 1100 km; sommige vluchten kunnen dan ook twee dagen duren.
Men onderscheidt zo vier groepen wedstrijden:

• afstand tot 300 km (vitesse of snelheid of sprint)
• van 300 tot 500 km (midfond of halve fond)
• van 500 tot 700 km (dagfond of eendaagse fond of fond)
• van 700 tot 1300 km (overnachtfond of meerdaagse fond of grote fond)

Aan de hand van oefenvluchten en de prestaties van verwante duiven, weet de duivenmelker over welke afstanden zijn duiven best vliegen.
Losplaatsen

• Ablis
• Angoulême
• Argenton
• Arras
• Barcelona
• Bergerac
• Blois
• Bordeaux
• Bourges
• Boxtel
• Brive-la-Gaillarde
• Cahors
• Chantilly
• Chartres
• Châteauroux
• Clermont-Ferrand
• Collégien
• Creil
• Dax
• Dizy-le-Gros
• Dourdan
• Écouen
• Épehy
• Épernay
• Guéret
• La Souterraine
• Laon
• Limoges
• Melun
• Mont-de-Marsan
• Montauban
• Montélimar
• Montluçon
• Morlincourt
• Nanteuil
• Narbonne
• Nijvel
• Noyon
• Orange
• Orléans
• Perpignan
• Pithiviers
• Poitiers
• Quiévrain
• Reims
• Rethel
• Saint-Quentin
• Saint-Vincent-de-Tyrosse
• Sens
• Sézanne
• Soissons
• Souillac
• Strombeek
• Tarbes
• Tours
• Toury
• Troyes
• Vervins
• Vouziers

Training

Een jonge postduif zal eerst zelf in de omgeving van het duivenhok rondvliegen en die zo leren kennen. Daarna kan ze getraind worden door ze op slechts enkele kilometers te lossen. Als er oudere duiven tegelijkertijd worden losgelaten, kan de jonge duif gewoon meevliegen, maar ook alleen kan de jonge duif haar weg terugvinden.
Na het loslaten vliegt de duif een paar rondjes voor haar oriëntatie. Vervolgens vliegt ze de goede richting op. Daarbij vliegt ze bij voorkeur over land, en niet over water. Een duif kan zich ook best vergissen, maar zal dan via een omweg toch vaak de weg naar huis terugvinden.
Zelfs over een afstand van 1000 kilometer of meer kan de postduif de weg terugvinden naar haar hok. Bij zulke grote afstanden moet de postduif dan ook nog ergens overnachten.
Voeding

De duif is een zaadeter. Een reisduif krijgt een mengeling van allerhande zaden en granen, meestal aangepast aan het seizoen. Zo bestaan er specifieke mengelingen voor de rui, de kweek en het sportseizoen. Tijdens het sportseizoen krijgt een 'fondduif' zwaardere voeding dan een 'snelheidsduif'.
Daarnaast speelt een goede conditie van de duif – het gezond houden en de juiste voeding – een grote rol. Er is dan ook een ruim aanbod aan voedingssupplementen en (pseudo)geneesmiddelen voor duiven.
Motivatietechnieken

• Een veel toegepaste methode om een zo groot mogelijke prestatie van de duif te bewerkstelligen staat bekend onder de naam weduwschap. De doffer wordt in de week vóór de vlucht van de duivin gescheiden; doordat hij uit ervaring weet dat hij bij aankomst de vrouwtjesduif in het nest zal vinden, wordt zijn drang naar huis en dus zijn prestatie verhoogd. Wanneer op deze wijze met zowel doffers als duivinnen wordt gespeeld noemt men dat totaal weduwschap.
• Een andere methode is het nestspel. De doffers en duivinnen worden dan niet gescheiden, maar op een natuurlijke manier gehouden. Ze paren, broeden en brengen dus gewoon jongen groot. De duivinnen leveren de beste prestaties als ze broeden of kleine jongen hebben. De doffers hebben een betere conditie als ze grote jongen hebben of als ze 'drijven' (lees: de periode waarin ze paren met de duivin voor een nieuw legsel). Een extra stimulans kan het op de vlucht inzetten van de ouderduif van het nest met jongen zijn op het moment dat de partner niet aanwezig is. De ouderduif denkt dan dat de jongen zonder voedsel en bescherming zitten en zal zich vlugger terug naar het hok haasten.
• Een populaire methode met jonge duiven is de schuifdeur. Tijdens de week leven en trainen de jonge doffers en duivinnen gescheiden in twee aanliggende hokken. Enkele uren voor de inkorving wordt een schuifdeur tussen beide hokken geopend en kunnen duivers en duivinnen vrij met elkaar scharrelen.

Achterblijvers

Na zulke vluchten (wedstrijd- en oefenvluchten) blijven ook dieren verdwaald achter. Deze achterblijvers (in jargon: opvangers) komen vaak bij andere liefhebbers op het duivenhok terecht. De eigenaar van een verdwaalde duif kan achterhaald worden aan de hand van het unieke nummer op de vaste voetring. Het telefoonnummer en/of e-mailadres van de eigenaar kan worden gevonden via de website van de nationale bonden. De liefhebber die de duif heeft opgevangen, neemt dan contact op met de eigenaar en in overleg wordt gezocht naar een oplossing. Vaak is een duif na een paar dagen te zijn verzorgd op het 'gasthok' zelf in staat om de weg naar het eigen hok weer te vinden. Verdwaalde postduiven moeten niet worden verward met stadsduiven.
Fraude

Waar geld in het spel is, is fraude niet ver weg. Fraudeurs proberen op verschillende wijzen de uitslag van een wedstrijd te beïnvloeden:

• door manipulatie van de gummiring of de chipring bij het inkorven
• door manipulatie van de duivenklok bij aankomst
• door doping.

Het gebruik van doping is niet toegestaan. Er is een lijst met verboden stoffen en er worden jaarlijks vele controles uitgevoerd.