De Belgen die wat verder van me vandaan wonen en een pieper hadden opgevangen heb ik, zoals het hoort, het eigendomsbewijs gestuurd. Ook omdat in Belgie, anders dan in Nederland, geen koeriersdiensten zijn.
Slechte ervaringen had ik met een Nederlander bij wie een jonge duif was binnen gelopen. Hij vroeg twee maal mijn naam en zei toen dat ik de volgende dag zelfde tijd maar terug moest bellen. ‘Hij was nu erg druk.’
Zogezegd zo gedaan, maar hij nam verdorie niet op. We hadden toch duidelijk een afspraak? Toen met een ander nummer gebeld, weer tuut tuut tuut.
Had ik hem misschien niet goed verstaan? De volgende dag, zelfde tijd, weer gebeld. En opnieuw en opnieuw. De man was stomdronken, zat aan de drugs of was in het kanaal gesprongen. De laatste gedachte leek me de aantrekkelijkste, zo kwaad was ik.
Beseft zo’n stakker dan niet dat ik, zoals iedereen, meer slechte kweek dan goede?

VOL GEHOUDEN
Het liet me niet los en ongeveer een week later belde ik weer. Nu nam hij wel op en schrok duidelijk. Hij had kennelijk niet meer verwacht dat ik nog zou bellen. Nee, de duif door een koerier op laten halen kon niet, zei hij met een chagrijnige stem, die duif was ontsnapt. Misschien kwam hij daar ooit nog terug. Ik moest maar eens terug bellen.
Ik geloofde er geen reet van en zag zijn gezicht al voor me. Slecht gehumeurd, chronisch verbitterd, altijd in gevecht met de hele wereld en zichzelf. De kans dat ik hem nog eens tegen kom op de planeet mars is groter dan dat ik hem terug bel.
Zijn dat sportgenoten? Liegen over een onnozele duif om zich die dan toe te eigenen? Ik kan er slecht tegen.  Meldt die dan ook niet aan.